Pygmæos credas positis mitescere bellis,
Jamque, infensa Gruum temnentes prælia, tutos
Indulgere jocis, tenerisque vacare choreis.
Tales, cum medio labuntur sidera cœlo,
Parvi subsiliunt Lemures, populusque pusillus
Festivos, rediens sua per vestigia, gyros
Ducit, et angustum crebo pede pulsitat orbem.
Mane patent gressus; hic succos terra feraces
Concipit, in multam pubentia gramina surgunt
Luxuriem, tenerisque virescit circulus herbis.

At non tranquillas nulla abdunt nubila luces,
Sæpe gravi surgunt bella, horrida bella, tumultu.
Arma cient truculenta cohors, placidamque quietem
Dirumpunt pugnæ; usque adeo insincera voluptas
Omnibus, et mistæ castigant gaudia curæ.
Jam gladii, tubulique ingesto sulphure fœti,
Protensæque hastæ, fulgentiaque arma, minæque
Telorum ingentes subeunt; dant claustra fragorem
Horrendum, ruptæ stridente bitumine chartæ
Confusos reddunt crepitus, et sibila miscent.
Sternitur omne solum pereuntibus; undique cæsæ
Apparent turmæ, civilis crimina belli.

Sed postquam insanus pugnæ deferbuit æstus, Exuerintque truces animos, jam Marte fugato, Diversas repetunt artes, curasque priores. Nec raro prisci heroes, quos pagina sacra Suggerit, atque olim peperit felicior ætas, Hic parva redeunt specie. Cano ordine cernas Antiquos prodire, agmen venerabile, patres. Rugis sulcantur vultus, prolixaque barbæ Canities mento pendet: sic tarda senectus Tithonum minuit, cum moles tota cicadam Induit, in gracilem sensim collecta figuram. [tes Nunc tamen unde genus ducat, quæ dextra laten

Suppeditet vires, quem poscat turba moveṇtem,
Expediam. Truncos opifex et inutile lignum
Cogit in humanas species, et robore natam
Progeniem telo efformat, nexuque tenaci [armos,
Crura ligat pedibus, humerisque accommodat
Et membris membra aptat, et artubus insuit artus.
Tunc habiles addit trochleas, quibus arte pusillum
Versat onus, molique manu famulatus inerti
Sufficit occultos motus, vocemque ministrat.
His structa auxiliis jam machina tota peritos
Ostendit sulcos, duri et vestigia ferri:

Hinc salit, atque agili se sublevat incita motu,
Vocesque emittit tenues, et non sua verba.

AD INSIGNISSIMUM VIRUM

D. THO. BURNETTUM,

SACRE THEORIE TELLURIS AUTOREM.

NON usitatum carminis alitem,
Burnette poscis, non humiles modos:
Vulgare plectrum, languidæque
Respuis officium camœnæ.

Tu mixta rerum semina conscius,
Molémque cernis dissociabilem,

Terramque concretam, et latentem

Oceanum gremio capaci :

Dum veritatem quærere pertinax
Ignota pandis, sollicitus parùm
Utcunque stet commune vulgi
Arbitrium et popularis error.

Auditur ingens continuò fragor,
Illapsa tellus lubrica deserit

Fundamina, et compage fracta
Suppositas gravis urget undas.
Impulsus erumpit medius liquor,

Terras aquarum

effusa licentia

Claudit vicissim; has inter orbis
Reliquiæ fluitant prioris.

Nunc et recluso carcere lucidam
Balæna spectat solis imaginem,
Stellasque miratur nutantes,

Et tremulæ simulachra lunæ.
Quæ pompa vocum non imitabilis!
Qualis calescit spiritus ingeni!

Ut tollis undas! ut frementem
Diluvii réprimis tumultum!
Quis tam valenti pectore ferreus
Ut non tremiscens et timido pede
Incedat, orbis dum dolosi
Detegis instabiles ruinas?

Quin hæc cadentum fragmina montium
Natura vultum sumere simplicem
Coget refingens, in priorem
Mox iterum reditura formam.

Nimbis rubentem sulphureis Jovem
Cernas; ut udis sævit atrox hyems
Incendiis, commune mundo
Et populis meditata bustum!
Nudus liquentes plorat Athos nives,
Et mox liquescens ipse adamantinum
Fundit cacumen, dum per
imas
Saxa fluunt resoluta valles,

Jamque alta cœli mœnia corruunt,
Et vestra tandem pagina (proh nefas!)
Burnette, vestra augebit ignes,
Heu socio peritura mundo.

Mox æqua tellus, mox subitus viror
Ubique rident: en teretem globum!
En læta vernantes Favoni
Flamina, perpetuosque flores!

O pectus ingens! O animum gravem
Mundi capacem! si bonus auguror,

Te, nostra quo tellus superbit,
Accipiet renovata civem.

THE

POEMS

OF

John Philips.