Exemisse malo, gyrósque dedisse perennes ?
Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu
Stridat uterque polus, superâque ut Olympius
aulâ

Decdat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas;
Qualis in Ægæam proles Junonia Lemnon
Deturbata sacro cecidit de limine cœli ?
Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati;
Præcipiti curu, subitâque ferere ruinâ
Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus,
Et dabit attonito feralia sibila ponto.
Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi
Dissultabit apex, imóque allisa barathro
Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem,
In superos quibus usus erat, fraternáque bella.

At Pater Omnipotens, fundatis fortiùs astris,
Consuluit rerum summæ, certóque peregit
Pondere fatorum lances, atque ordine summo
Singula perpetuum jussit servare tenorem.
Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno ;
Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos.
Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors.
Floridus æternum Phoebus juvenile coruscat,
Nec fovet effœtas loca per declivia terras
Devexo temone Deus; sed, semper amicâ
Luce potens, eadem currit per signa rotarum.
Surgit odoratis paritèr formosus ab Indis,
Æthereum pecus albenti qui cogit Olympo,
Manè vocans, et serus agens in pascua cœli ;
Temporis et gemino dispertit regna colore.
Fulget, obitque vices alterno Delia cornu,
Cæruleúmque ignem paribus complectitur ulnis,
Nec variant elementa fidem, solitóque fragore
Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes.
Nec per inane furit leviori murmure Corus,
Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo, spirátque hyemem, nimbósque vo-
lutat.
Ut'que solet, Siculi diverberat ima Pelori [châ
Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora con-
Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem
Ægæona ferunt dorso Balearica cete.
Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti
Priscus abest, servátque suum Narcissus odorem,
Et puer ille suum tenet, et puer ille, decorem,
Phoebe, tuúsque, et, Cypri, tuus; nec ditior olim
Terra datum sceleri celavit montibus aurum
Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in

ævum

Ibit cunctarum scries justissima rerum ; Donec flamma orbem populabitur ultima, latè Circumplexa polos, et vasti culmina cœli; Ingentique rogo flagrabit machina mundi.

Haud ille Palladis gemellus innubæ
Interna proles insidet menti Jovis ;
Sed quamlibèt natura sit communior,
Tamen seorsùs extat ad morem unius,
Et, mira, certo stringitur spatio loci :
Seu sempiternus ille siderum comes
Cœli pererrat ordines decemplicis,
Citimúmve terris incolit lunæ globum :
Sive, inter animas corpus adituras sedeus,
Obliviosas torpet ad Lethes aquas:
Sive in remotâ fortè terrarum plagâ
Incedit ingens hominis archetypus gigas,
Et diis tremendus erigit celsum caput,
Atlante major portitore siderum.
Non, cui profundum cæcitas lumen dedit,
Dircæus augur vidit hunc alto sinu;
Non hunc silente nocte Plëiones nepos
Vatum sagaci præpes ostendit choro;
Non hunc sacerdos novit Assyrius, licèt
Longos vetusti commemoret atavos Nini,
Priscúmque Belon, inclytúmque Osiridem.
Non ille, trino gloriosus nomine,

Ter magnus Hermes, ut sit arcani sciens,
T'alem reliquit Isidis cultoribus.
At tu, perenne ruris Academi decus,
(Hæc monstra si tu primus induxti scholis,)
Jam jam poetas, urbis exules tuæ,
Revocabis, ipse fabulator maximus ;
Aut institutor ipse migrabis foras.

535

Ad Patrem.

NUNC mea Pierios cupiam per pectora fontes
Irriguas torquere vias, totúmque per ora
Volvere laxatum gemino de vertice rivum ;
Ut, tenues oblita sonos, audacibus alis
Surgat in officium venerandi Musa parentis.
Hoc utcunque tibi gratum, pater optime, carmen
Exiguum meditatur opus; nec novimus ipsi
Aptiùs à nobis quæ possunt munera donis
Respondere tuis, quamvis nec maxima possint
Respondere tuis, nedum ut par gratia donis
Esse queat, vacuis quæ redditur arida verbis.
Sed tamen hæc nostros ostendit pagina census.
Et quod habemus opum chartâ numeravimus
istâ,

Quæ mihi sunt nullæ, qnisi quas dedit aurea Clio,
Quas mihi semoto somni peperere sub antro,
Et nemoris laureta sacri Parnassides umbræ.

Nec tu vatis opus divinum despice carmen,
Quo nihil æthereos ortus, et semina cœli,
Nil magis humanam commendat origine mentem,
Sancta Promethëæ retinens vestigia flammæ.
Carmen amant superi, tremebundáque Tartara

carmen

Ima ciere valet, divósque ligare profundos,
Et triplici duro Manes adamante coercet.
Carmine sepositi retegunt arcana futuri
Pholades, et tremula pallentes ora Sibyllæ :
Carmina sacrificus sollennes pangit ad aras,
Aurea seu sternit motantem cornua taurum ;
Seu cùm fata sagax fumantibus abdita fibris
Consulit, et tepidis Parcam scrutatur in extis.
Nos etiam, patrium tunc cùm repetemus Olym-
Æternæque moræ stabunt immobilis ævi, [pum
Ibimus auratis per cœli templa coronis ;
Duleia suaviloquo sociantes carmina plectro,
Astra quibus, geminique poli convexa, sonabunt.
Spiritus et rapidos qui circinat igneus orbes,

Compulit in lacrymas: habet has à carmine laudes.

Nec tu perge, precor, sacras contemnere Musas, Nec vanas inopésque puta, quarum ipse peritus Munere mille sonos numeros componis ad aptos; Millibus et vocem modulis variare canoram Doctus, Arionii meritò sis nominis hæres. Nunc tibi quid mirum, si me genuisse poetam Contigerit, charo si tam propè sanguine juncti Coguatas artes, studiumque affine, sequamur? Ipse volens Phoebus se dispertire duobus Altera dona mihi, dedit altera dona parenti; Dividuúmque Deum, genitórque puerque, tene

.mus.

Tu tamen ut simules teneras odisse Camoenas, Non odisse reor; neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, Certáque condendi fuiset spes aurea nummi : Nec rapis ad leges, malè custoditáque gentis Jura, nec insulsis damnas clamoribus aures; Sed, magis excultam cupiens ditescere mentem, Me procul urbano strepitu, secessibus altis Abductum, Aoniæ jucunda per otia ripæ, Phoebæo lateri comitem sinis ire beatum. Officium chari tacco commune parentis ; Me poscunt majora: tuo, pater optime, sumptu Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, et quæ Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere saasisti quos jactat Gallia flores; Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbaricos testatus voce tumultus ; Quæque Palæstinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum, subjectaque cœlo Terra parens, terræque et cœlo interfluus aer, Quicquid et unda tegit, pontique agitabile marPer te nôsse licet, per te, si nôsse libebit: [mor, Dimotâque venit spectanda scientia nube, Nudáque conspicuos inclinat ad oscula vultus, Ni fugisse velim, ni sit libâsse molestum.

I nunc, confer opes, quisquis malesanus avitas Austriaci gazas, Perüanaque regna, præoptas. Quæ potuit majora pater tribuisse, vel ipse Jupiter, excepto, donâsset ut omnia, cœlo ? Non potiora dedit, quamvis et tuta fuissent, Publica qui juveni commisit lumina nato, Atque Hyperionios currus, et fræna diei, Et circùm undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego, jam doctæ pars quamlibet ima catervæ,

Victrices hederas inter laurósque sedebo;
Jámque nec obscurus populo miscebor inerti,
Vitabúntque oculos vestigia nostra profanos.
Este procul, vigiles Curæ, procul este, Querelæ,
Invidiæque acies transverso tortilis hirquo.
Sæva nec anguiferos extende, Calumnia, rictus;
In me triste nihil, fœdissima turba, potestis,
Nec vestri sum juris ego; securáque tutus
Pectora, vipereo gradiar sublimis ab ictu.

At tibi, chare pater, postquam non æqua merenti

Posse referre datur, nec dona rependere factis, Sit memorásse satis, repetitáque munera grato Percensere animo, fidæque reponere menti,

Si modò perpetuos sperare audebitis annos, Et vos, O nostri, juvenilia carmina, lusus, Et do ini superesse rogo, lucémque tueri, Nec spisso rapient oblivia nigra sub Orco; Forsitan has laudes, decantatúmque parentis Noinen, ad exemplum, sero servabitis ævo.

Ad Salsillum, Poetam Romanum, ægrotantem ♦. SCAZONTES.

O MUSA, gressum quæ volens trahis claudum, Vulcaniéque tarda gaudes incessu, Nec sentis illud in loco minus gratum, Quàm cùm decentes fava Deiope suras Alternat aureum ante Junonis lectum; Adesdum, et hæc s'is verba pauca Salsillo Refer, Camœna nostra cui tantum est cordi, Quámque ille magnis prætulit immeritò divis Hæc ergo alumnus ille Londini Milto, Diebus hisce qui suum linquens nidum, Polique tractum, pessimus ubi ventorum, Insanientis impoténsque pulmonis, Pernix anhela sub Jove exercet flabra, Venit feraces Itali soli ad glebas, Visum superbâ cognitas urbes famâ, Virósque, doctæque indolem juventutis, Tibi optat idem hic fausta multa, Salsille, Habitúmque fesso corpori penitùs sanum ; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Præcordiisque fixa damnosùm spirat; Nec id pepercit impia, quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos.

O dulce divûm munus, O Salus, Hebes Germana! Tuque, Phœbe, morborum terror, Pythone cæso, sive tu magis Paan Libentèr rudis, hic tuus sacerdos est. Querceta Fauni, vósque rore vinoso Colles benigni, mitis Evandri sedes, Siquid salubre vallibus frondet vestris, Levamen ægro ferte certatim vati. Sic ille, charis redditus rursùm Musis, Ipse inter atros emirabitur lucos Vicina dulci prata mulcebit cantu. Numa, ubi beatum degit otium æternum, Suam reclinis semper Ægeriam spectans. Tumidúsque et ipse Tibris, hinc delinitus, Spei favebit annuæ colonorum; Nec in sepulchris ibit obsessum reges, Nimiùm sinistro laxus irruens loro:

* Giovanni Salsilli had complimented Milton at Rome in a Latin tetrastich for his Greek, Latin, and Italian, poetry. Milton, in return, sent these elegant Scazontes to Salsilli when indisposed. WARTON,

Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo,
Quantum fata sinunt ; et, totâ mente serenum
Ridens, purpureo suffundar lumine vultus,
Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.

EPITAPHIUM DAMONIS.

ARGUMENTUM.

Thyrsis et Damon, ejusdem vicinia pastores, eadem studia sequuti, à pueritia amici erant, ut qui plurimùm. Thyrsis animi causâ profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Demùm posteà reversus, et rem ità esse comperto, se, suámque solitudinem, hoc carmine deplorat. Damonis autem sub personâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruriæ Lucâ paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrinâ, clarissimisque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.

HIMERIDES nymphæ (nam vos et Daphnin, et Hy-
Et plorata diu meministis fata Bionis,) [lan,
Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen:
Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis,
Et quibus assiduis exercuit antra querelis,
Flumináque, fontésque vagos, nemorúmque re-
cessus ;
[altam
Dum sibi præreptum queritur Damona, neque
Luctibus exemit noctem, loca sola pererrans.
Et jam bis viridi surgebat culmus aristâ,
Et totidem flavas numerabant horrea messes,
Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras,
Nec dum aderat Thyrsis; pastorem scilicèt illum
Dulcis amor Musæ Thuscá retinebat in urbe :
Ast ubi mens expleta domum, pecorisque relicti
Cura vocat, simul assuet â seditque sub ulmo,
Tum verò amissum tum denique sentit amicum,
Crepit et immensum sic exonerare dolorem.

1

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cœlo, Postquam te immiti rapuerunt funere, Damon! Siccine nos linquis, tua sic sine nomine virtus Ibit, et obscuris numero sociabitur umbris ? At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ, Ista velit, dignúmque tui te ducat in agmen, Ignavúmque procul pecus arceat omne silentûm. Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Quicquid erit, certè nisi me lupus ante videbit, Indeplorato non comminuere sepulchro, Constabitque tuus tibi honos, longùmque vigebit Inter pastores: Ili tibi vota secundo Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes, Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus, amabit Si quid id est,priscámque fidem coluisse, piúmque Palladiasque artes, sociúmque habuisse canorum, Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni, [Damon; Hæc tibi certa manent, tibi erunt hæc præmia, At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas Fr goribus duris, et per loca ceta pruinis, Aut rapido sub sole, siti morientibus herb's? Sive opus in magnos fuit eminus ire leones,

Pectora cui credam ? quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem
Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni
Molle pyrum, et nucibus strepitat focus, et ma-
lus Auster

Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo?

Ite domum impasti, domino jam non vacat, Aut æstate, dies medio dum vertitur axe, [agni. Cùm Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ, Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphæ, Pastoré que latent, stertit sub sepe colonus; Quis mihi blanditiasque tuas, quis tum mihi risus, Cecropiósque sales referet, cultosque lepores? Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. At jam solus agros, jam pascua solus oberro, Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ; Hic serum expecto; supra caput imber et Eurus Triste sonant, fractæque agigata crepuscula silvæ. Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. [herbis Heu, quam culta mihi priùs arva procacibus Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit! Innuba neglecto marcescit et uva racemo, Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ Mærent, in'que suum convertunt ora magistrum. Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.

Tityrus ad corylos vocat, Alphesibœus ad ornos, Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas; "Hic gelidi fontes, hîc illita gramina musco, Hic Zephyri, hio placidas interstrepit arbutuş undas:"

In'que vicem hirsuti paribus junguntur onagri :
Lex eadem pelagi; deserto in littore Proteus
Agmina Phocarum numerat, vilisque volucrum
Passer habet semper quicum sit, et omnia circum
Farra libens volitet, serò sua tecta revisens ;
Quem si sors letho objecit, seu milvus adunco
Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor,
Protinùs ille alium socio petit inde volatu.
Nos durum genus, et diris exercita fatis
Gens homines, aliena animis, et pectore discors;
Vix sibi quisque parcm de millibus invenit unum;
Aut si sors dederit tandèm non aspera votis,
Illum inopina dies, quâ non speraveris horâ,
Surripit æternum linquens in sæcula damnum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni.
Heu quis me ignotas traxit vagus error in oris
Ire per aëreas rupes, Alpémque nivosam !
Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam,
(Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim,
Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit ;)
Ut te tam dulci possem caruisse sodale!
Possem tot maria alta, tot interponere montes,
Tot silvas, tot saxa tibi, fluviósque sonantes !
Ah certè extremùm licuisset tangere dextram,
Et benè compositos placidè morientis ocellos,
Et dixisse," Vale, nostri memor ibis ab astra."

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Quamquam etiam vestri nunquam meminisse piPastores Thusci, Musis operata juventus, [gebit, Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque Damon, Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe. O ego quantus eram, gelidi cùm stratus ad Arni Murmura,populeúmque nemus,quà molliorherba, Carpere nunc violas, nunc summas carpere myrtos, Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam ! Ipse etiam tentare ausus sum; nec, puto, multùm Displicui; nam sunt ut apud me, munera vestra, Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ : Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos Et Datis, et Francinus, erant et vocibus ambo Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.

Ite domum impasti,domino jam non vacat, agni. Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna, Dum solus teneros claudebam cratibus hædos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios sibi quod sit in usus ! Et quæ tum facili sperabam mente futura Arripui voto levis, et præsentia finxi; [retardat, "Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè Imus? et argutâ paulùm recubamus in umbrâ, Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni? Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos, Helleborúmque, humilésque crucos, foliúmque [dentûm." Quasque habet ista palus herbas, artésque meAh pcreant herbæ, pereant artésque medentûm, Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro ! Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte, Et tum forte novis admôram labra cicutis, Dissiluere tamen ruptâ compage, nec ultra [sim Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne Turgidulus, tamen et referam: vos cedite,silvæ.

hyacinthi,

Et tandem Armoricos Britonuni sub lege colonos;
Tum gravidam Artro, fatali fraude, lögernen
Mendaces vultus, assumptáque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit,
Tu procul annosâ pendebis, fistula, pinu,
Multùm oblita mihi; aut patriis mutata Camœnis
Brittonicum strides, quid enim? omnia non licet
Non sperâsse uni licet omnia, mî satis ampla [uni,
Merces, et mihi grande decus (sim ignotus in

Ite domum impásti, dominojam non vacat,agni. Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arviragúmque duces, priscúmque

Belinum,

ævum

Tum licèt, externo penitùsque inglorius orbi,)
Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni,
Vorticibúsque frequens Abra, et nemus omne

Treantæ,

Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metallis Tamara, et extremis me discant Orcades undis.

Ite domum impasti, domino jam non vacat,agni. Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri, [sus, Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula ManMansus, Chalcidicæ non ultima gloria ripæ, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse, Et circum gemino cælaverat argumento: In medio rubri maris unda, et odoriferum ver, Littora longa Arabum, et sudantes balsama silvæ, Has inter Phoenix, divina avis, unica terris, Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis, Auroram vitreis surgentem respicit undis ; Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus: Quis putet? hîc quoque Amor, pictæque in nube pharetræ,

Arma corusca faces, et spicula tincta pyropo;
Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi,
Hinc ferit; at,circum flammantia lumina torquens,
Semper in erectum spargit sua tela per orbes
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus :
Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica,
Damon,
[abiret
Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis
Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida vir-
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco, [tus?
Nec tibi conveniunt lacrymæ ; nec flebimus ultra:
Ite procul, lacrymæ ; purum colit æthera Damon,
Æthera purus habet, pluvium pede reppulit ar-
cum;

Heroúmque animas inter, divósque perennes,
Æthereos haurit latices, et gaudia potat
Ore sacro. Quin tu, cœli post jura recepta,
Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
Diodatus, quo te divino nomine cuncti
Coelicolæ nôrint, silvisque vocabere Damon.
Quòd tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginei servantur honores,
Ipse caput nitidum cinctus rutilante coronâ,
Lætáque frondentis gestans umbracula palmæ,
Æternùm perages immortales hymenæos ;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso.

Jan. 23, 1646.

AD JOANNEM ROUSIUM, OXONI ENSIS ACADEMIÆ BIBLIOTHECA

RIUM'.

De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuò 'John Rouse, or Russe, master of arts, fellow