OMNIA me dum junior essem, scire putabam : Quo scio plus, hoc me nunc scio scire minus
WHEN little more than boy in age, I deem'd myself almost a sage; But now seem worthier to be styl'd For ignorance almost a child.
Majorum nunquam, Aule, legis monumenta tuorum Mirum est, posteritas si tua scripta legat.
THE works of ancient bards divine,
Aulus, thou scorn'st to read;
And should posterity read thine, It would be strange indeed '
SOLE oriente, tui reditus a morte memento! Sis memor occasus. sole cadente, tui!
CONTEMPLATE, when the sun declines, Thy death, with deep reflection;
And when again he rising, shines,
Thy day of resurrection !
Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit, Simplice ni nexus fœdere, lusus amor. Incerto genitore puer, non sæpe paternæ Tutamen novit, deliciasque domus : Quique sibi fidos fore multos sperat amicos, Mirum est, huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et volle paratus Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus. Ille, quot in sylvis, et quot spatiantur in agris Quadrupedes, norat conciliare sibi;
Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam Labra tenus saltem fidus amicus erat. Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit, Rorantes herbas, pabula sueta, petens, Venatorum audit clangores pone sequentum, Fulmineumque sonum territus erro fugit. Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures, Respicit, et sentit jam prope adesse necem. Utque canes fallat late circumvagus, illuc, Unde abiit, mira calliditate redit; Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In media miserum semianimemque via.
Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe Quam lata adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuuni concede, tuoque Auxilio nares fallere, vimque canum.
Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus. Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi. Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique Adveniunt, quorum sis cito salvus ope. Proximus armenti dominus bos sollicitatus Auxilium his verbis se dare posse negat. Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum Me nescire potest usque fuisse tibi. Libertate æquus, quam cedit amicus amico,
Utar, et absque metu ne tibi displiceam;
Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet ; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ ? Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus,
Cujus ope effugias integer, hircus adest. [languent! Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina Utque caput, collo deficiente, jacet !
Hirsutum mihi tergum; et forsan læsérit ægrum, Vellere eris melius fultus, ovisque venit. Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;
Me nec velocem nec fortem jacto, solentque Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam, Non depulsus adhuc ubere, natus heri? Te, quem maturi canibus validique relinquunt, Incolumem potero reddere parvus ego? Præterea tollens quem illi aversantur, amicis Forte parum videar consuluisse meis. Ignoscas oro. Fidissima dissociantur
Corda, et tale tibi sat liquét esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto Tristitia est nobis ingruitura '— -Vale!
ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus Ex somno trepidus surgit, opumque memor. Lata silenter numi ponit vestigia, quemque Respicit ad sonitum respiciensque tremit; Angustissima quæque foramina lampade visit, Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam Exultansque omnes conspicit intus opes. Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes Queis sua res tenuis creverat in cumulum. Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans Aurum execratur, perniciemque vocat ;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset, Hoc celasset adhuc si modo terra malum! Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum Quid contra vitii termina sϾva valet?
O inimicum aurum! O homini infestissima pestis, Cui datur illecebras vincere posse tuas?
Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum
Et præter nomen nil retinere boni
Aurum cuncta mali per terras semina sparsit ;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.
Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit. Fœdifragas artes, multiplicesque dolos, Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum Ex malesuada auri sacrilegaque fame Dixit et ingemuit; Plutusque suum sibi numen Ante oculos, ira fervidus, ipse stetit.
Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis Ostendens; tremulum sic Deus increpuit.
Questibus his raucis mihi cur, stulte, opstrepis aures ? Ista tui similis tristia quisque canit.
Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est. Mene execrandum censes, quia tam pretiosa Criminibus fiunt perniciosa tuis?
Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus Quisque catus nebulo sordida facta tegit. Atque suis manibus commissa potentia, durum Et dirum subito vergit ad imperium. Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam, Idem aurum latet in pectore pestis edax. Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco Suadet naso inopes, et vitium omne docet. Auri et larga probo si copia contigit, instar Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:
Tum, quasi numen inesset, alit, fovit, educat orbos Et viduas lacrymis ora rigare vetat Quo sua crimina jure auro derivet avarus, Aurum animæ pretium qui cupit atque capit
Lege pari gladium incuset sicarius atrox
Caso homine, et ferrum judicet esse reum.
Qui subito ex imis rerum in fastigis surgit, Nativas sordes, quicquid agatur, olet.
« AnteriorContinuar » |