ROMEO AND JULIET, ACT II. Sc. 2.

JUL. By whose direction found'st thou out this place? ROм. By love, who first did prompt me to inquire;

He lent me counsel and I lent him eyes.

I am no pilot; yet, wert thou as far

As that vast shore washed with the farthest sea,
I would adventure for such merchandize.

JUL. Thou know'st the mask of night is on my face,
Else would a maiden blush bepaint my cheek,
For that which thou hast heard me speak to-night.
Fain would I dwell on form, fain fain deny
What I have spoke: but farewell compliment!
Dost thou love me? I know thou wilt say 'Ay,'
And I will take thy word: yet, if thou swearest,
Thou may'st prove false; at lovers' perjuries
They say Jove laughs.

IDEM GRÆCÈ.

ΙΟΥΛ. Τίνος δ ̓ ὑφηγητῆρος ὧδ ̓ ἐλήλυθας ;
ΡΩΜ. Ἔρωτος, ὅς με τήνδε προὔτρεψεν τότε
ἴσχειν ἔρευναν· τῷ δ ̓ ἐμοὶ βουλεύματα
χρήσαντι καὐτὸς ὄμματ ̓ ἀντημειψάμην.
ἐγὼ γὰρ οὐ κυρῶν τις οιακοστρόφος
ὅμως, σὺ κεὶ γῆς ἄπλετον ναίοις πέδον
θαλασσοπλήκτου τῷ μάλ ̓ ἐσχάτῳ σάλῳ
τολμῶμ ̓ ἑκὼν ἂν, τοῦδε φορτίου χάριν.
ΙΟΥΛ. ̓Αλλ ̓ οἶσθ ̓ ἐμ ̓ οὖσαν νυκτὸς ἐν καλύμμασιν,
τὸ μή με φοινίσσουσαν, οἷα παρθένον,
βάπτειν παρείας, ὡς δι ̓ αἰσχύνης ἔχω
ἃ τῆσδ ̓ ἔλεξα νυκτός· ἡδέως ἄρα
τὰ πάντα κομψεύοιμ ̓ ἂν, ἐξαρνουμένη
λεχθέντα· νῦν δὲ χαιρέτω σοφίσματα
τὰ πρόσθε· τοῦτο δ ̓ εἶπε, μῶν ἐρᾷς ἐμοῦ;
φήσοντά σ ̓ οἶδα, σοῖς τε πιστεύσω λόγοις·
ἀλλ ̓ οὐδὲν ἧσσον προστιθεὶς ὅρκον, τάχ
γενοῖ ̓ ἄπιστος· Ζεὺς γὰρ, ὡς κρατεῖ φάτις,
γελᾶν ἐραστῶν τὰς ἀπιστίας φιλεῖ.

αν

S. H. BUTCHER.

TWO GENTLEMEN OF VERONA, ACT I. Sc. 1.

VAL. To be in love, where scorn is bought with groans;
Coy looks with heart-sore sighs; one fading moment's
mirth

With twenty watchful, weary, tedious nights:
If haply won, perhaps a hapless gain;

If lost, why then a grievous labour won;
However, but a folly bought with wit,
Or else a wit by folly vanquished.

PROT. So, by your circumstance, you call me fool.
VAL. So, by your circumstance, I fear you'll prove.
PROT. 'Tis Love you cavil at: I am not Love.
VAL. Love is your master, for he masters you :
And he, that is so yoked by a fool,

Methinks, should not be chronicled for wise.

PROT. Yet writers say, as in the sweetest bud
The eating canker dwells, so eating love
Inhabits in the finest wits of all.

IDEM GRÆCÈ.

OP. Το δ' ουν έραν άχρηστον, ήνικα στόνων

καταφρονήματ' ανταμείβεται χάριν,
αποστρόφων δε μισθον όμμάτων φέρει
στενάγματ’, άκραν καρδίαν προσημένα.
εάν δ' έχη τις μύριον νύκτων πόνον,
εν όψικoίτοις όμμασιν βλάβην φέρων,
μάτην ρεούσαις είτα χρήσεται χαραϊς"
όστις μεν ουν πάνθ', ών έρα, φέρει, τάχ' αν
κτήσαιτ’ άκερδες κέρδος αποτυχόντι δ' αυ
ουδέν γένοιτ' άν έκ πικρών πόνων πλέον.
απλώς τι μωρον εκ λόγων ποίκιλμ' έρως,

ή τέρψις, ώσπερ μωρία κρατεί, τις ήν. ΠΥΛ. Τους σοίς λόγοις ούν μωρίαν όφλισκάνω.

OP. Τους σοίσιν έργοις, ως δοκεϊν, μώρος φανεί. ΠΥΛ. "Έρωτ' εμέμψω κούκ έγωγο έρως έφυν. ΟΡ. Σός δεσπότης γούν, ός γε δεσπόζει σ', έρως.

αλλ' ούτινος γαρ ώδ' άβουλία κρατεί

σοφόν γε τούτον εννέπων ουκ αν τύχους. ΠΥΛ. 'Αλλ' εν κάλυξιν, ώσπερ η παροιμία,

ένδον νοσεί πάν τoίσιν ευωδεστάτοις :
οποία και νυν τους μέγ' εξοχωτάτους
βροτών έρωτος διαβόρος δάκνει νόσος.

J. G. BUTCHER.