Gramática gallegaImprenta de Soto Freire, 1868 - 313 páginas |
Otras ediciones - Ver todo
Términos y frases comunes
ablativo Adios adjetivos adverbios analogia auga cair Cando canto castellano chega chorar cion compuestos conjuncion consonante cousa dativo deixa demo denotan derivados desinencia despues dialecto dicciones dice diptongo dixo dous ejemplo emplea eufonia expresa facer faga femenino fillo fixo frase FUTURO IMPERFECTO Galicia gallego gerundio griego habia hablar hastra hirmau home IMPERATIVO Inda infinitivo latin lengua lengua gallega letras locuciones lonxe mañá masculinos millor miña modo MODO IMPERATIVO MODO SUBJUNTIVO moito morte muller mundo noite nombres oise oracion Orense palabras participio persona de singular plural PLUSCUAMPERFECTO pol-a poñas preposicion presente de indicativo PRETERITO IMPERFECTO pronombre pronunciacion queira quen quen-o Sarmiento Seica sempre significacion sílaba subjuntivo suele sustantivo tambien tempo teño têr tercera persona terminacion terra tivo traballar unha veña verbo verbos irregulares viñeramos viño vocal voces xantar
Pasajes populares
Página 290 - Feliz quen vive, cal'os d'outro tempo, lonxe de barafundas, e labra os eidos que seu pai labraba con xugada de seu, libre de usuras! Nin guerreiro clarín, nin mar airado o seu sono conturban; nin as portas s'encorvan dos magnates, nin postes leva no patín da curia.
Página 292 - E vai logo â bodega e saca o viño da recendente cuba e volve é pon a mesa, rica mesa que sin mercarse nada, en todo abunda. ¡Ai!; por esta comida regalada, que amor e paz endulzan, eu as ostras deixára do Lucrino que â xente da ciudá tanto lle gustan.
Página 281 - ¿Con quén t' hei de comparare? Coma ti non vin ningunha, Nin na terra, nin no mare. Coma ti, Santa bendita, Tan garrida e tan presiosa, Nin brilou ningunha estrela, Nin s
Página 293 - Numidia empruma, soupérame as acedas ou as malvas, que moitos corpos delicados curan. Ou a aña das festas terminales, ou a verde aceituna ou o pequeno chivo que do lobo fresca trai no cernizo a mordedura. ¡ Oh mesa afortunada ! E ¡ canto prace, entre tanta fortuna, ver...
Página 300 - Xa non, mamái, ti me dirás, meu neno, nin nestes probes peitos ti porás, meu coitadiño, o labio tan pequeno, nin as mansiñas neles pousarás. ¿A quén agora, a quén, miña prendiña, a quén, miña xoíña, llos daréi?
Página 298 - O DESCONSOLÓ. D' esta fonliña á beira froleada, Sentado á sombra d' un choron estou, Doído o peito, a alma esconsolada, Triste morrendo pouco á pouco vou. Desde qu...
Página viii - ... que una lengua que apenas puede llamarse escrita, no puede tenerse por pura, sino tal como la hablan las únicas personas que no se han dejado aun contagiar del castellano, esto es, los rústicos: segundo, que el examen atento y comparativo de esas alteraciones, al parecer opuestas á la corrección gramatical, me ha hecho conocer que tienen su fundamento en la naturaleza é índole particular de la lengua misma.
Página 169 - ... y siendo esto así, como lo es, no tengo yo de perseguir a ningún sacerdote, y más si tiene por añadidura ser familiar del Santo Oficio ; y si él lo dijo por quien parece que lo dijo, engañóse de todo en todo; que del tal adoro el ingenio, admiro las obras, y la ocupación continua y virtuosa.
Página 293 - ¡Ve-los bois que xunguidos e cansados de facer a decrua, trän no xugo a rabela pendurada c'o temon arrastrando pol-a punta! ¡E ver, en fin, de rústicos escravos unha riseira chusma, groso enxame da casa que de noite sentado na cociña o lar circunda!...
Página 300 - ¿Deixas a tua nai? Non, non a deixes... Queda con ela, queda... Qué quedar, se non te vas, me ben... non mais me aqueixes. ¿Ti dormes? ¿n'é verdá? Voute arrolar. ¡Eh, eh, miniño, eh... durme ruliño!... Pero fame terás... Toma de aquí... . ¡Qué fríos tes...