Imágenes de página
PDF
ePub

aux cas omis; mais cette raifon eft moins preffante, fi l'on confidere que la dite L. ut inter. eft elle-même correctoire du droit ancien, qui ne requéroit qu'une prefeription de 30 ans; laquelle confidération femble devoir faciliter le retour au même droit ancien, ou plutôt l'extenfion des dites 2. Nov. felon BACHOVIUS ad TREUTL. tom. 3. de ufucap. & præfcription. th. 4. litt. M.

D'autant plus, que les villes ne peuvent être d'une meilleure condition que le Fife: Præfcriptio autem quadriennii datur adversùs Fifcum, fi poft quadriennium vindicet bona quafi vacantia, que alius tenere cœpit. L. 10. ff. de diverf. temporalib, præfcript. quam tamen abrogatam effe per §. 4. Inft. de ufucap, & præfcript. fuftinet ibidem VINNIUS n. 1. & eam à moribus nof tris alienam putat VOET ad ff. de ufurpat. & ufucap. n. 12. Rem autem Fifco commiffam Fif cum vindicantem quinquennii præfcriptione repelli, probat L. 2. de vectigalib. & commiffis. & ibi GROENEWEG. ubi docet Fifcum in Hollandia annali præfcriptione removeri. Reliquæ verò actiones reales Fifci 20 annis extinguuntur. L. 13. ff. de diverf. temp. præfcript. fiquidem bona vindicet Fifcus, quorum poffeffionem nondum habuit: quòd fi vindicet ea, quæ habuit & ami fit, repelletur præfcriptione 40 annorum. L. ult. C. de fundis patrimonialibus. & ibi CUJACIUS tom. 2. oper. prior. L. 4. & 6. C. de præfcript. 30 vel 40 annor. Sed & actione perfonali, fi civiliter agat, repelletur præfcriptione 40 annorum. L. ult. C. de fund, rei privatæ, & ibi CUJACIUS tom. 2. oper. prior. fi criminaliter 20 annorum. L. 12. C. ad Leg. Cornel. de falfis. Eoque Jure utimur. Voer ad ff. de diverf. temp. præfcript, n. 7. in fin. CUJAC. de div. temp. præfc. & termin, tom. I. oper. pr. cap. 23, 24, 28, & 31.

Sans qu'on puiffe dire, que toutes ces Loix aient été abrogées par un principe, que quel ques anciens ont adopté, quòd Princeps fecularis in præfcriptionibus gaudeat privilegio Ecclefiæ Romanæ. PEREGRINUS de Jure Fifci. lib. 6. cap. 8. n. 6.

Il faut donc que les villes foient aufli fujettes à la prescription de 40 ans, & tel eft l'ufage aux Pays-Bas & en France. DE FERRIERE fur Paris art. 123. glof. 2. n. 13. & 14. ARGENTRÉ ad confuetud. Britann. art. 266. cap. 23. n. 4. VINNIUS ad §. 4. Inft. de ufucap. in princ. Coutumes de Gand rubr. 18. art. 1. & d'Audenaerde rubr. 15. art. 4.

Qui plus eft, les villes font fujettes à une moindre prescription en matiere de comptes : Nam quamvis difpuncta rationes ob errorem calculi, etiam poft decennii & vicennii tempora, reprobari poffint. L. 8. in pr. ff. de adminiftrat. rer. ad civit. pertin. & ibi GOTHOFR. expuncte tamen adversùs eum, qui adminiftravit res civitatis, ultra 20 annos, adversùs heredem verò ultra 10 annos retractari non poffunt. L.8. §. 1. junctâ L. 13. §. 1. ff. de diverf. temporal. præfcript. & ibi MORNACIUS. Vide VOET ad ff. de admin. rer. ad civit. pertin. n. 1. CUJACIUM ad L. 2. C. de jure Fifci. tom. 2. operum prior. ubi exiftimat in dicta L. 8. §. 1. ff. de adminiftr. rer. ad civitat. pertin. non effe legendum gratiosè, fed rationes; quia nifi fic legas, non eft quod verbum expunctæ referri poffit.

Cette interprétation a prévalu à celle de TULDEN. de Jurifp. extemp. lib. 1. cap. 30. circa finem. & ad ff. de diverf. temporal. præfcript. cap. 9. n. 1. & 2. & à celle de MORNAC. ad L. un. C. de errore calculi. puifque nous avons admis

la prescription.de 20 ans contre la ville de Tournai, qui vouloit faire récoler un compte de fon Maffart ou Tréforier, arrêté, clos, & figné paffé 21 ans; quæ rationes expuncte dicuntur, à la différence des comptes apoftillés, non encore clos & fignés; que dicuntur difpunct̃æ. L. 56. ff. de V. S.

L'Arrêt fut porté au rapport du Confeiller O Donnoghe le 20 Juillet 1725, par lequel fut décidé, que les comptes de celui qui a manié les deniers publics ne font fujets à revifion après 20 ans, non plus du chef d'erreur de calcul & de double emploi, que du chef de quelque omif fion ou autre abus.

Ce qui démontre, que nous n'obfervons point la maxime, que l'on tient en France, de n'admettre aucune des prescriptions du Droit Romain, fi elle n'eft confirmée par quelque Statut, Ordonnance ou Coutume. DU LAURY Arrêt 133. du Grand Confeil. POLLET part. 3. Arrêt 112, du Parlement de Flandre.

LE 31 JUILLET 1725.

Si le ferment déféré peut être révoqué?

J

Usjurandum eft certa definitio litis, que fit cum obteftatione divina. Interpretes ajunt voluntarium id effe, quod extra judicium conventione defertur: non rectè; quia titulus ff. de Jurejurando five voluntario, five neceffario, five judiciali. de eo tractat, quod litem terminat; quia nondum lis eft. Neceffarium vocant, quod defertur à Judice: fed etiam non rectè; quia Jusjurandum, quod Judex in judicio defert, meliùs & aptiùs judiciale appellatur quàm illud quod judiciale appellant; ubi nimirum adverfarius adverfario in judicio defert. Igitur utrumque eft judiciale, fed maximè illud, quod fententiâ Judicis, etiam invitâ utrâque parte, defertur: & ideò quod adverfarius adverfario acceptanti defert in judicio, diftinctionis causâ dicitur voluntarium; relatum verò neceffarium is enim, cui Jusjurandum in judicio fuit delatum, non nifi volens jurat; quia poteft referre is autem, cui refertur, neceffariò jurare cogitur; & ideò dicitur neceffarium. CUJACIUS ad L. 1. C. de rebus credit. & Jurejur. tom. 4. oper. poftum.

Videamus modò, an Jusjurandum femel de latum poffit revocari?

Plurimi tenent, quòd non, fi fuerit voluntarium: quia ex conventione est. L. 25. & 26. §. ult. ff. de Jurejurando. per quam ei, qui

illud acceptavit, jus quæfitum eft, quod invito auferri non poteft. BRUNNEM. ad L. 11. C. de reb. credit. & Jurejurando.

Sed CUJACIUS dicto tom. 4. ad eamd. L. 11. docet indiftinctè, & voluntarium, & neceffarium, & judiciale poffe revocari: Nam & non acceptatum, fed ftatim relatum, interim revocari & acceptari poteft: & Judex etiam, qui folus in re dubia Jusjurandum interlo quendo detulit, poteft re integrâ, id eft, nondum præftito jurejurando, illud revocare. Confequenter Jusjurandum, etiam voluntarium, id eft, in judicio delatum & acceptatum poteft revocari; faltem fi is, qui detulit novas probationes fibi jam fuperveniffe referat, aut documenta nova alleget: cur enim delatori pœnitere non liceret, quod referenti, & ipfi judici licet? Omnibus igitur femel variare licet, bis verò variare non permittitur, ne Judicium ludificetur. Adde BACHOV. ad TREUTLER. Vol. 1. difp. 21. th. 8. litt. A. & VoEr ad ff. de Jurejur. n. 16.

Ainfi jugé au rapport de Monfieur le Confeiller de la Sault le 31 Juillet 1725.

« AnteriorContinuar »