paternorum & maternorum ; quòd, cùm legatum fcindi non poffet, Legatarii fuiffent Heredes & Legatarii in linea paterna; quòd fimiliter in fecundo cafu iegato 2100 fl. tam bona paterna quàm materna forent gravata: adeòque cùm in linea paterna Legatarii non poffent effe Heredes fimul & Legatarii, ac legatum fcindi non poffet, quòd deberent eligere, effe Heredes vel •Legatarios. Idem dicebatur contra aliqua exempla allegata, ubi in divifione hereditatis illi, quibus fimpliciter aliqua jumma vel tertia omnium bonorum erat legata, hereditate vel legato abftinuerunt.

Sed hæc folutio non erat peremptoria. Licèt enim verum fit, quòd legatum de Jure fcindi non poffit, nec quis valeat partem legati admittere vel repudiare; fecùs tamen eft, ubi legatum partim eft utile, partim inutile, utì fi Teftator legaverit rem fibi & Heredi communem: adeoque licèt Heres paternus in eadem linea Legatarius effe non poffit, & fic legatum pro illa parte caducum fiat, non deberet impediri petere partem ab alia linea, nifi obfiaret dictus art. 7. Confuet. Gand.

Contraria proba Impetrantis confiftebat in fex turbis Advocatorum & Practicorum, auditis Infulis, Cortraci, Gandavi, Aldenardi & Alofti; fed turbe ille non continebant nifi opiniones deponentium circa quæftionem Juris in favorem Impetrantis. Allegabantur etiam aliqua exempla, fed videbantur fpectare ad cafum, ubi bona effent fita in diverfis Provinciis, vel diverfis confuetudinibus; quo cafu videbantur Domini fatis convenire, quòd quis poffet effe Heres v. g. in bonis Gandenfibus, & Legatarius v. g. in Brabantia: quod tamen RICARD & alii non videntur admittere.

In cafu fuprà pofito multis videbatur difplicere, quòd per Sententiam 16 Mai 1727 Impetranti adempta effet facultas optandi legatum vel hereditatem: licèt enim fe Heredem immifcuiffet in bonis maternis, non videbatur tamen hoc feciffe animo optandi, cùm appareret, quòd opinionis fuiffet habere utrumque, & fic poft contrarium judicium demum videretur optioni locus effe. Alii tamen dicebant majorem adverfus aditionem hereditatis reftitui non poffe; quòd fibi imputare deberet &c.

LE .... FEVRIER 1734.

Retractus ubi intentari debeat?
ARRÊT V.

Actio Retractûs naturâ fuâ apparet perso

nalis, cùm retrahenti Jus nullum reale competat, fed facultas tantùm quædam ex Lege dici poteft; cùm tamen etiam dari foleat in tertium poffefforem, in rem fcripta dici poffet: unde intentari poffe videtur vel ubi res fita eft, vel in domicilio Emptoris; licèt plerique velint abfolutè esse intentandam, ubi res fita.

Difficultas eft ubi retrahuntur bona uno pretio vendita, & fita fub diverfis jurifdictionibus; quo cafu quidam volunt in fingulis locis illam intentari debere, quod certe difficile foret. Alii permittunt illam intentari ubi major pars fita, vel coram fuperiori Judice, ne continentia caufæ dividatur, vel ubi caput aut res principalis

fita, ubi plures res fub una quadam univerfitate continentur ; ita ut una ex illis velut principalis, aliæ ùt appendices fint, ùt caftrum cum fuis appendentiis, domus cum horto, villa cum prædiis ex deftinatione patrisfamilias cohærentibus &c. Vide WAMESIUM conf. cent. 3. conf. 47. TIRAQUELL. GRIMAUDET &c. Vide etiam DU LAURY Arrefto 182. Sed hoc rurfum difficultatem habet, ubi diverfæ jurisdictiones diverfis Principibus fuperioribus parent, utì cafus fe obtulit in Magno Confilio in Febr. 1734 inter N. de Blier, Advocatum Leodienfem, Appellantem à Confilio Luxemburgenfi, & N. Jacques cum fuis, Intimatum.

Vendita erat Villa cum terris cohærentibus unico pretio. Villa cum parte terrarum fita erat in Patria Luxemburgenfi, fed major pars in territorio Leodienfi. Intimatus Retractum intentaverat coram Judice fitûs Villæ, feu Du Buis, qui retrahentem ad retrahendum omnes terras admiferat, uti & Confilium Luxemburgenfe : Sententia verofimiliter hic confirmata fuiffet, nifi obftitiffet Statutum Leodienfe, quod declarat Jus Retractûs reale, & vult illud coram Judice Glebe inftitui; ita ut fi res vendita fub diverfis jurifdictionibus fita fit, coram fingulis intentari debeat, ita ut ex immemoriali confuetudine, teftante MEAN in opere pofthumo, ne quidem intentari poffit coram Judice, abi res principalis fita eft; fic tamen ut inftitui poffit coram Judice fuperiori: quod in hoc cafu non obtinebat, cùm Judices inferiores Leodienfes Confilio Luxemburgenfi non fubfint, adeoque videbatur, ftante tali Statuto, Judicem Luxemburgenfem non potuiffe Retrahentem admittere ad terras fitas in Patria Leodienfi.

Oriebatur tunc alia difficultas, an Retractus fcindi poffit, cùm dicatur individuus? de quo latè ARGENTR. ad Confuetud. Britann. art. 265. Dictum fuit non effe individuum, nifi ex parte Emptoris, ne invitus in communionem incidat (Argum. L. 47. §. 1. ff. de minor.) illo volente quandoque fcindi; ùt fi res partim patrimonialis, partim non patrimonialis unico pretio vendita eft, vel fi res pro parte fita foret in loco, ubi Retractus non admittitur. Conformiter in cafu propofito confirmatus fuit Retractus pro parte bonorum fita in Provincia Luxemburgenfi, & infirmatus pro parte bonorum fita in Patria Leodienfi, fic tamen: ut Emptori liberum foret à tota emptione recedere, fi partem retinere vellet, & Retrahens fic tantùm partem haberet, erat quòd fibi imputaret,quòd terras Leodienfes coram Judice Glebæ non retraxiffet conformiter Statutis Leodienfibus.

LE 13 MAI 1734.

An disjunctiva quandoque fumi debeat pro copulativa?

ARRET VI.

Dle 13 Maji 1734 decifà fuit causa talis.

Joannes Francifcus de Marotte per teftamentum fuum de i Maji 1649 inftituerat Filium fuum, quem tunc habebat unicum, Ludovicum Francifcum, & alios fuos liberos nafcituroS Heredes fuos, fub hac claufula: à condition, que fi le dit Louis-François, & autres Enfans

....

qui pourront naître, viennent à décéder fans laiffer hoirs légitimes, ou bien auparavant avoir atteint l'âge de vingt-cinq années, que leurs parties ou part retourneront aux Enfans furvivans. deinde que s'il arrive, que tous mes dits Enfans viennent à mourir, comme dit eft ci-deffus, mes plus proches Parens, qui fe trouveront lors vivans, fuccéderont au dernier des dits Enfans. Reliquit Teftator tres Filios, qui omnes mortui funt improles & cœlibes, ac poft ætatem 25 annorum. Ultimus, Egidius Antonius, mortuus eft ætatis circiter 75 annorum 25 Julii 1726.

Per teftamentum fuum de 19 ejufdem menfis inftituit Heredem fuum Dominum Michaëlem Marotte de Kuievrain, proximum Agnatum mafculum: Teftamentum illud impugnatum fuit per propinquiorem Cognatam, fub fundamento, quòd fubftitutioni locus foret, quæ facta erat fub conditionibus disjunctivè pofitis, utpote junctis per particulam vel, quæ naturâ fuâ disjunctiva eft; quodque tali cafu fufficiat eventus unius conditionis, ut hic in cafu, cùm Teftator mortuus fit finè liberis. Quod confirmatur per S. penult. Inft. de hered. inftit. & L. 5. ff. de condit. inftit.

Ab inftituto in teftamento, de quo erat quæftio, dicebatur, fæpe de Jure particulam copulativam fumendam pro disjunctiva & è contrà, juxta L. fæpe. 53. ff. de V. S. præfertim dum aliter fequeretur abfurdum, vel ob præfumptam mentem Teftatoris. VOET ad ff. de condit. inftit. n. 29. Si hìc in cafu particula vel dif junctivè fumeretur, mortuo Filio ante annum 25 relictis liberis, his exclufis, hereditas ad fubftitutum pertineret : quod abfurdum & alie