Ameilhon sur l'art de tisser chez les anciens. Mongez de tribus gladiis aeneis, quos in vallibus Sommae repertos Traullaeus ad Mongesium misit, haud dubie Romanos.

Idem Mongesius in comm. de statuis, quae gladiatorum nomine insigniuntur, dixerat, signum gladiatoris morientis ornatum fuisse torque. Riboud misit annulum aereum nuper inventum, quo illa coniectura firmata est. Daumy fabricavit tres annulos antiquo simillimos, atque elasticitate sua insignes, ut ille.

Langlesius commentationes Calcuttensis Societ. litter. gallice versas, et suis plurimis adnotatt. auctas edet, inseretque inprimis commentationi Ionesii de Arabibus plurima inedita e codd. bibl. Paris. Iis etiam usus est in egregiis animadverss. ad Nordenii Iter Aegypt. (Voyage d'Egypte et de Nubie, par Fr. Lud. Norden, nouvelle édition donnée par le C. Langlés. Par. 1798. 4. 3. voll. c. fig.)

Ameilhon sur l'inscription grecque venue de Rosette. Ostendit eam continere decretum in honorem Pto. lemaei Epiphanis, atque cum monumento Adulitano comparat, cuius authentiam tuetur.

(Class. litt. moral. et politt.)

Bouchaud absoluit X. Commentationes de edictis magistratuum Romm. (quarum sex leguntur in Mém. de. l'Acad. des Inscr. T. XXXIX. XLI. XLII.) praelecta tertia parte comm. postremae de edicto perpetuo.

Buache Observations sur l'ancienne Carte itinéraire des Romains, appelée communément Carte de Peutinger, et sur la Géographie de l'Anonyme de Ravenne. Comparatione utriusque geogr. operis loca multa correxit.

Lévesque Examen critique de l'histoire de Rome

sous les rois. Contendit Romam multo esse antiquio rem, quam vulgo creditur.

:

Horatii Epist. L. I, ep. 11. vertit nuper metrica oratione Morgensternius (Neuer teutsch. Merc. 1802. n. 3. p. 163. 8ss. Versus 7-10. Scis, Lebedus - furentem, censet Horatium ex persona Bullatii dixisse; neque enim eos conuenire Horatio, qui numquam in Asia minore fuerit. Itaque subintelligi iubet inquis (quod non raro omittitur), et v. 11. atque seqq. refelli hanc obiectionem censuit. Sanadonus existimauerat, e litteris Bullatii ea verba esse sumta, quod tamen non est necessarium. Reddit ita:

„Kennst du Lebedus? Wüster als Gabii und als

Fidenä

„Ist der Flecken. Doch möcht' ich dort die Tage

verleben,

ihnen

„Und der Meinen vergessend, und vergessen von „Neptunus fernher vom Lande, den Wüthenden

schauen."

In eodem libello (N. t. Mercur, März, p. 217. ss.) le gitur Car. Hase, iuuenis eruditissimi, Lutetiae nunc in litterarum studiis versantis, Narratio de recentissimis bibl. Parisinae copiis, quae facile omnibus patent (Ueber die neueröfneten Schätze der Nationalbibliothek in Paris). Didicimus inde in bibl. Par. esse Vaticanum codicem Virgilii (Heyn. Elench. codd. p. XXXVIII.) Apronianum eiusdem poetae Flor., cod. Plinii H. N. e saec. X., Plauti XI. saec., plures codd. Geographiae Ptolemaei, Venetos, Eustathii scholia in Odysseam ab auctore ipso scripta.

Historicorum Graeciae principum perditorum Fragmenta se editurum proponit Georgius Fridericus Creuzer, Professor Marburgensis.

1

Constat in multiplici operum antiquitatis jactura, quam temporum injuria plurimae fecerunt literarum disciplinae, nihil fere esse, quod eruditi magis desiderent, quam optimorum historicorum Graecorum tot monumenta ingenii. Cuius damni levandi caussa dudum in votis fuit, ut horum fragmenta scriptorum colligerentur, collecta disponerentur examinarenturque. Verum de huius consilii vel utilitate, vel etiam neces

4

sitate disputare et longum nec opus est. Hoc unum explicabo, quam idem ad artis Graecorum historicae cognitionem vim habeat, unde simul patebit cur ego hoc operis aggrediar.

า

Nimirum iusta historiae et utilis descriptio hoc sibi postulat, ut eius artis et nascentis et florentis et deinceps per seculorum decursum labentis singulis aetatibus singulos gradus certo cognoscas, hoc est, ut perspectum habeas quae quoque aevo ipsius et forma fuerit et materia. Neque vero ulla Graecae historiae aetas est, ex qua hodieque omnes scriptores supersint, ex multis plerique perierunt, in his ii quoque quorum nominibus nova prorsus signaretur scribendi ratio. Quorum omnis nunc exstincta memoria esset, nisi exstarent multorum fragmenta, et de nonnullis veterum scriptorum, rhetorum maxime grammaticorumque, iudicia. At vero qui ad illam historiam accesserit, ei nihil magis cauendum est, quam ne his ipsis nimiam fidem habeat, utpote inter quos de nullo fere historico conveniat. In quo, ne longe abeam, unum praestantissimum Theopompum nominabo, cuius non de fide solum dissentiunt, verum de omnibus quae in scriptore historiarum

1

spectari solent. Ut vero vel maxime conveniat, nemis ni tamen veterum totus ille de arte historica locus ad certae rationis leges excussus explicitusque est, ut, quum a dictione historica discesseris, nulla fere pars sit, in qua subtiliori sensui iam non pleraque vel desiderentur vel reprehendantur. Ita fit, ut quae a nostris hominibus de perditis Graecorum historicis pronuntiantur plurima, cum vel sola rhetorum grammaticorumque auctoritate, vel paucorum plerumque fragmentorum abrupta lectione nitantur, eorum ea minime sit aut subtilitas aut constantia, ut certorum numero iudiciorum haberi queant.

Eo magis igitur faciendum est, ut, quo ea tandem res, quantum fieri potest, ab opinionum ambiguitate ad certae sententiae legem revocetur, colligendis perditorum historicorum reliquiis continens earundem ac. curataque paretur lectio.

Equidem postquam artem Graecorum historicam explicare constitueram, quoties a Xenophontis lectione ad sequentis aetatis scriptores descendebam, toties in Theopompo me continuo impeditum haerere aegre ferebam. Dolens igitur illud Verheykii 3) consilium exitu caruisse, ipse de illius historici fragmentis colligendis cogitare coepi. Cum vero mecum reputassem qui

1

qui in unius historiarum scriptoris fragmentis elaboret, ei colligendi certe non minus paene operae exantlandum esse, quam qui in pluribus, plenioremque mihi collectionem vel ad illum alterum librum, quem medi tor, necessarium fore vidissem: non iam in hoc uno subsistendum, sed latius evagandum consiliique huius fines longius proferendos esse censui. Itaque eos omnes complectar, quos ab Alexandrinis criticis in Classicorum ordinem redactos fuisse probabilis coniectura est: Theopompum, Ephorum, Philistum, Anaximenem, Callisthenem, Clitarchum. His addentur ii quorum, cum fuerint exclusi, vel ad rerum fidem gravissima au ctoritas est, vel multa apud Veteres memoria, in quibus s'int Dionysius Milesius, Philochorus, Timaeus, alii. Atque hoc loco monendum esset de huius instituti ratione et legibus, in quibus hoc primum occurrit, ut plena sit eiusmodi collectio, tum ut critica sit eadem; in quo disputari possit, quam diversa sit scriptorum in proferendis antiquiorum locis auctoritas, quamque va rium sit et illud laudari et illud exprimi historicum. Verum haec aliaque mihi observata melius in illud tempus reponuntur, cum ipsa Fragmenta edere incipiam, in qua editione de cuiusque scriptoris fide, arte, ceterisque vel virtutibus vel vitiis ita disputabo, ut simul Veterum iudicia ad artis leges exigam. Nunc unum hoc ago 4), ut meum consilium cum doctis communicem,

4) Hoc tamen addam, editionis rationem eam fore, ut, quorum multa fragmenta exstant, singulos singuli Tomi exhibeant: reliquorum binos vel ternos complectantur. Ne vero diutius differatur opus, inde a proximo anno singuli deinceps --edentur, ita tamen ut, si postea quid vel invenero vel observaro, quod ad editum iam scriptorem pertineat, in Addendis reponatur; denique, quo summa totius libri utendi