Eschines περὶ τῆς παραπρ. p. 238. 1. 8. ed. Reisk. ἐν τῷ ἐμῶ λόγῳ εἰπὲ πόλεως, "ΗΣΤΙΝΟΣ βούλει, τῶν ̓Ελληνίδων τοὔνομα, ἐξ ἧς ἀφῖχθαι τότε φὴς τοὺς πρέσβεις.

Ion. v. 1311.

Ion. Σὺ δ ̓ οὐχ ὑφέξεις ζημίαν, κτείνουσ' ἐμέ ;
Creusa. "Ην γ' ἐντὸς ἀδύτων τῶνδέ με σφάξαι θέλης.
Ion. Τίς ἡδονή σοι θεοῦ θανεῖν ἐν στέμμασι ;
Creusa. Λυπήσομέν τιν, ὧν λελυπήμεσθ' ὅπο.

Non congruit τιν' cum ὧν: quare emendavit οὗ Valck. Ad Hippol. 728. Melius puto, Λυπήσομεν ΤΙ Γ ̓ ὧν λελυπήμεσθ' ὅπο: subaudi ἐκείνους post τί γ.

Ion. v. 1331.

Μὴ ταῦτα, λείπων ἱερὰ, καὶ στείχων πάτραν.

Forte distinguendum, Μὴ, (κτένης scil.) ταῦτα λείπων ἱερὰ, καὶ στείχων πάτραν.

Ion. v. 1404.

Creusa. Οὐκ ἐν σιωπῇ τἀμά· μή με νουθέτει.
Ορῶ γὰρ ἄγγος, ᾧ ̓ξέθηκ ̓ ἐγώ ποτε

Σε γ ̓, ὦ τέκνον μοι, βρέφος ἔτ ̓ ὄντα νήπιον,
Κέκροπος ἐς ἄντρα, καὶ Μακρὰς πετρηρεφείς.
Λείψω δὲ βωμὸν τόνδε, κεἰ θανεῖν με χρή.

- Ion.

Λάζυσθε τήνδε θεομανὴς γὰρ ἤλατο,
Βωμοῦ λιποῦσα ξόανα· δεῖτε δ ̓ ὠλένας.

Creusa. Σφάζοντες οὐ λήγοιτ' ἂν, ὡς ἀνθέξομαι
Καὶ τῆσδε, καὶ σοῦ, τῶν τε σῶν κεκρυμμένων.

Ion. Τάδ' οὐχὶ δεινά; ῥυσιάζομαι λόγῳ.

Nisi μεταβατικὸν hic sit λήγω, legendum σφάζοντος, οὐ ΑΗΓΟΙΜ ἄν. Jam in versu 1406, reponendum fors. ῥυσιάζομαι λόγῳ : Chorus enim subito prosilit.

lon. v. 1523.

Ορα σὺ, μῆτερ, μὴ σφαλεῖσα παρθένος,

Εγγίνεται νοσήματ ̓ εἰς κρυπτοὺς γάμους.

*Επειτα τῷ θεῷ προστιθῆς τὴν αἰτίαν.

Ad hunc modum locus mihi constituendus esse videtur.

̔Ο θεὸς ἀληθὴς, ἢ μάτην μαντεύεται,
Ἐμοῦ ταράσσων, μήτερ, εἰκότως φρένα.
Malim Ὁ θεὸς ἀληθὴς Η μάτην μαντεύεται,
Ἐμοῦ ταράσσων, μήτερ, εἰκότως φρένα;
Ion. v. 1570.

̓Αλλ' ὡς περαίνω πρᾶγμα καὶ χρησμοὺς θεῷ,

Εφ ̓ οἷς ἐζεύξασθ ̓ ἅρματ', εἰσακούσατον.

Heath. monet, sententia et metro consuli emendatione Scalig. Εφ ̓ οἶσιν ἔζευξ ̓ ἅρματ ̓ εἰσακούσατον. Quorum causa currus equis junri. Sed rein acu non tetigit Scaliger; nam scripsisse videtur Euripides, ̓Εφ ̓ οἷς ΕΖΕΥΞΑ Θ ̓ ἅρματ ̓ εἰσακούσατον.

Hercules Furens. v. 21.

δίδωσι μισθὸν Εὐρυσθεῖ μέγαν

Εξημερώσαι γαῖαν, εἴθ' "Ηρας υπο
Κέντροις δαμασθεὶς, εἴτε του χρεων μέτα.

Fors. εἴτε τοῦ χρεών μέτα.

Hercules Furens. v. 267.
ἐμοῦ γὰρ ζῶντος, οὐ κτενεῖς ποτε
Τοὺς Ηρακλείους παῖδας· οὐ τοσόνδε γῆς
*Ενερθ ̓ ἐκεῖνος, κρύπτεται λιπῶν τέκνα.
̓Επεὶ σὺ μὲν γῆν τήνδε διολέσας ἔχεις,
Ο δ ̓ ὠφελήσας, ἀξίων οὐ τυγχάνει·
Κἄπειτα πράσσω πόλλ ̓ ἐγώ, φίλους ἐμοὺς
Θανόντας εὖ δρῶν, οὗ φίλων μάλιστα δεῖ.
* Ω δεξιὰ χεὶς, ὡς ποθεῖς λαβεῖν δόρυ.

Nota interrogationis post δεῖ ponenda : sed et ἥκιστα forte pro μάλιστα legendum; sensus enim, Et quum tam valde laboro, ut erga mortuos, quibus amici minime opus sunt, amice me geram, vivis non opitulor?

Hercules Furens. v. 290.

Ημᾶς δ' (inquit Amphitryoni Megara, ) ἐπειδὴ δεῖ θανεῖν, θνήσκειν
χρεών,

Μὴ πυρὶ καταξανθέντας, ἐχθροῖσιν γέλων
Διδόντας, ὁὐμοὶ τοῦ θανεῖν μεῖζον κακόν.
Οφείλομεν γὰρ πολλὰ δώμασιν καλά.
Σὲ μὲν δόκησις ἔλαβεν εὐκλεὴς δορος,
Ωστ ̓ οὐκ ἀνεκτὸν δειλίας θανεῖν ὕπο
Οὐμὸς δ ̓ ἀμαρτύρητος εὐκλεὴς πόσις,
Ὃς τούσδε παΐδας οὐκ ἂν ἐκσῶσαι θέλοι,

· Δόξαν κακὴν λαβόντας.

Reponendum videtur: Οὐμὸς ΔΕ ΜΑΡΤΥΡΗΤΟΣ εὐκλεὴς πόσις; Meusne vero celeberrimus maritus testimonio virtutis eget?

Hercules Furens. v. 507.

̓Αλλ ̓, ὦ γέροντες, μικρὰ μὲν τὰ τοῦ βίου.
Τοῦτον δ ̓ ὅπως ἥδιστα διαπεράσατε,
Εξ ἡμέρας εἰς νύκτα μὴ λυπούμενοι.

Ως ἐλπίδας μὲν ὁ χρόνος οὐκ ἐπίσταται

Σώζειν τὸ δ ̓ αὑτοῦ σπουδάσας, διέπτατο.

Horum ultimorum verborum, τὸ δ ̓ αὑτοῦ σπουδάσας διέπτατο, sensus nequaquam creve les yeux: est hic, Tempus nil nisi proprium

negotium curat, quod est semper, sine mora, sine requiete, avolare. Hercul. Fur. v. 706.

̓Αλλ' εἶα, παῖδας καὶ δάμαρθ' Ηρακλέους
*Εξω κέλευε τῶνδε φαίνεσθαι δόμων,

Εφ ̓ οἷς ὑπέστητε γ' αυτεπάγγελτοι θανεῖν.

Legendum cum Barnesio et Reiskio ὑπέστητ' : et præterea distinguendum, ̓Εφ ̓ οἷς ὑπέστητ ̓, ἀντεπάγγελτοι, θανεῖν.

Ut illis conditionibus stetis, sub quibus mori ipsi ultro depacti estis: scilicet, ut vestibus lugubribus vestiamini, &c. vid. a v. 316 ad $35. Hercul. Fur. v. 709.

*Αναξ, διώκεις μὲ ἀθλίως πεπραγότα,
Υβριν θ' ὑβρίζεις ἐπὶ θανοῦσι τοῖς ἐμοῖς·

4 χρῆν σε μετρίως κεὶ κρατεῖς σπουδὴν ἔχειν. Legendum Eχρην σε μετρίως, κει κρατεῖς, σπουδὴν ἔχειν.

JO. FR. BOISSONADE ANIMADVERSIONES
AD INSCRIPTIONEM ELIACAM
SCRIPTA M. JUL. MDCCCXIV.
CURIS SECUNDIS

NUNC RETRACTATÆ ATQUE AUCTE,

ΤH. GAISFORDIO

LING. GR. IN ACAD. OXON.
PROF. REGIO

VIRO ERUDITISSIMO

HASCE ANIMADVERSIONES

SUMMA CUM OBSERVANTIA
INSCRIBIT AUCTOR.

ADPONENDA statim sunt verba R. P. Knightii, viri doctissimi, qui primus inscriptionem hanc publici juris fecit: "Hæc lamina ærea, modulo ac forma qua supra delineata, in agro Eliaco effossa, atque inde a G. Gell, A. S. MDCCCXIII reportata, fœdus inter duas ejus regionis gentes circa Olymp. XL initum exhibet, quod dialecto communi Hellenica et literis Constantinopolitanis sic reddendum mihi videtur: ἡ ρητρα τοις Ηλείοις και τοις Ευαοίοις. συμμαχία αν ειη έκατον ετεα, αρχῳ δεκατῳ. ει δε τι δεοι, είτε επος είτε έργον, συνειεν αν αλλήλοις, τα τε άλλα και παρα πολέμου. ει δε μη συνειεν, ταλαντον αν αργύρου αποτίνοιεν τῷ Διι Ολυμπιῳ οἱ αν δεδηλημένοι λατρεύομενων. ει δε τις τα γραφεία τη αν δηλέοιτο, είτε έτης είτε τελεστής

είτε δήμος, εν τω εφιερείω αν ενέχοιτο τω ενταυθα γεγραμμένῳ. Sudicent tamen doctiores, et, si quid probabilius habuerint, proferant." Hactenus vir eruditissimus, cum quo de Olympiade XL vix consentire queo; nullus enim intelligo qui tempus tam præcise definiri possit. Inscriptionem esse antiquissimam et literarum forma, et dialectus declarant; sed cum sileant de hoc fœdere historiarum scriptores superstites, non capio qua arte, quave conjectura, potuerit vir doctissimus Olympiadis numerum ipsum assequi. Viscontius et Claverius, ille omnis omnino quæ ad literas et historias veteres pertinet doctrinæ promuscondus, hic Græcæ præsertim historiæ peritissimus, a me consulti, se mecum de tempore inscriptionis dubitare professi sunt.

2

Eri foedus inscriptum fuit, more Græcorum, qui, jam a vetustissima ætate, in hoc metallum res memorabiles et acta publica incidi curabant. "In æde Cereris, ære incisa, positæ leges fuerunt," Servius ait ad En. iv. 58. Quæ Servii verba Dutheilius in Memoriis Academia Inscriptionum 1. 59. p. 207. mire intellexit, nempe de tribus illis antiquissimisque Triptolemi legibus. Acusilaus, teste Suida, Genealogias ex æneis tabulis scripserat, quas ejus pater invenisse ferebatur, dum quemdam domus locum foderet. Dicuntur Opis et Hecaergus, in Axiocho § 19, e regionibus Hyperboreis in Delum asportasse æneas tabulas, in quibus de animarum post mortem conditione disertis verbis narrabatur. Alexandrum, cum per Lyciam iter faceret, tabulam æneam reperisse Plutarchus ait (Alex. § 17.) cui vetustis literarum formis oraculum inscriptum legebatur. Hæc exempla saltem ad id sunt idonea ut æris illum, de quo dicimus, usum confirment. Alia sunt monumenta huc facientia, nec sublestæ fidei. Agrigentini Decreto publico, apud Van Dalium, quem vide (Dissert. Antiqq. p. 762, sqq.), et alios, Demetrium civitatis πρόξενον καὶ εὐεργέταν renunciantes, jubent actum hoc is xaλxúμaτa dúo incidi, quorum unum in curia exponendum erat, alterum ipsi Demetrio tradendum. Idem bonor eidem homini a Melitensibus publice tribuitur in Inscriptione ibidem legenda, similique clausula jubent τὴν προξενίαν ἀναγράψαι sis xaλxúμara dúo, quorum unum Demetrio detur. Inscriptiones Heracleenses, quas egregie Mazochius illustravit, æri fuerunt incisa. Atque apud Oratores Atticos exempla sunt decretorum æri insculptorum. Legem, qua Arthmius Zelites infamia notatus fuit, εἰς στήλην χαλκήν ἔγραψαν Athenienses, notante Demosthene

Vide Ephem. Class. t. xi. No. 22. p. 348.

2 Dubitat quoque J. M., qui in Classica Ephemeride t. 11. p. 349. observationes nonnullas in hanc inscriptionem scripsit. Knightius in eadem Ephemeride t. 13. p. 117. quum J. M. opinionem confutaret, fatetur tamen "that the dates of all these very early monuments, anterior to authentic history, or beneath its notice, are extremely uncertain."

(Adv. Philipp. iii. p. 131. t. 1. Tauchn.). Atque Hipparchi proditoris effigiem æneam e basi detraxisse, et ex illa columnam conflasse qua in posterum proditorum nomina proscriberent, e Lycurgi Leocratea (§ 30.) discimus. Latinorum mos fuit similis. Gruterus (p. 204.) exhibet e tabulis æneis decretum Latino sermone de finibus regundis, et (p. 242.) Legem Regiam qua Vespasiani auctoritas constituitur et limitibus definitur, monumentum insigne. Qui Vespasianus, narrante Suetonio (cap. 8. ubi cf. interprr.), restitutionem Capitolii, quod bellis Vitellianis succensum fuerat, aggressus, "ærearum tabularum tria millia que simul conflagraverant restituenda suscepit, undique investigatis exemplaribus, instrumentum imperii pulcherrimum ac vetustissimum; quo continebantur pæne ab exordio Urbis senatusconsulta, plebiscita, de societate et fœdere ac privilegio cuicumque concessis." Alia omittam; et hæc, inquit, fuerant ipsa omittenda. Laminæ illæ æneæ in locis communibus, curiis, et templis appendebantur, legumque

"verba minacia fixo

Ære legebantur;"

atque, ut verbis utar facetissimis Stasimi Plautini,

“Eæ miseræ etiam ad parietem sunt fixæ clavis ferreis,
Ubi malos mores affigi nimio fuerat æquius."

In Eliaca autem lamina sunt foramina duo, per quæ adacti clavi eam parieti forsan Jovis Olympici olim fixerunt.

Jam m Inscriptionis verba commentemur, quæ si illustranda sibi sumsisset Knightius V. Cel., otium mihi, opinor, magnum fecisset.

Vers. 1. AFPATPA] De voce ρήτρα, δωρικωτέρως ῥάτρα, et, hic aspiratione in digamma abeunte, Fpárpa, egerunt Mazochius ad Tab. Heracl. p. 234, Sturzius in Lexico Xenophonteo, auctores alii ab Albertio ad Hesychii Pτpa excitati, quorum notatis nonnulla adjiciam. Prpa vox est summæ in lingua Græca antiquitatis, et Doricæ fere dialecto propria; quæ tamen in scriptoribus non Doricis nonnunquam reperitur, sed, ut videtur, ex imitandi studio vel ex affectatione verborum rariorum, atque styli quadam curiositate. Et statim Pseudo-Lucianus in Philopatride (§ 22.) dixit páry Tonσασtas: Gesnerus, cujus ad eum locum nota legenda est erudita, non meminerat verborum Homerici Ulyssis ad Eumæum, quæ sua fecit auctor dialogi hujus recentissimi :

In Apologia pro mercede (§ 2.) Lucianus, sed yvoios, hæc habet: καὶ δὴ παραλαβὼν τὴν ῥήτραν, σὺ ταῦτα πρός με ὁ Σαβίνος ἤδη λέγεις. ó Verba παραλαβὼν τὴν ῥήτρα, non sunt linguæ Lucianeæ: mutuatus est auctor formulam e uotissimo Byzantiorum Decreto quod recitat