Imágenes de página
PDF
ePub

IDEM GRÆCE REDDITUM.

Οὐκ ἀμπνοὴ πλάνων

τις,

ἐκπίνειν δε
χρή

(1)

μοχθημάτων κρατῆρα μ' ἐς βίου πέρας ἔγω γὰρ αἴεν πάντα τὸν βίον, ξύνων φίλοισιν, ἄφιλος θ', ἡδονῶν ἐπηυρόμην, τύχας θ ̓ ὕπεσχον δυσπότμους, τὰ μὲν χθονός, τὰ δ ̓ ἐκ θαλάσσης, ἥνιχ' Ὕαδες πνοαῖς πίκραι τάρασσον σὺν ζάλη τ' ὀμβροκτύπῳ πέλαγος γνοφωδὲς· ὥστ ̓ Οδυσσέως κλέος

πάντας διήκει· πολυπλανὴς γὰρ εἰσάει
πάσης ἀπλήστῳ καρδία μαθησέως,

ἰδὼν ξύνοιδα πόλλ' ἄγαν, χώρας, πόλεις,
βουλὰς κράτη τε καὶ βροτῶν ὁμιλίας,
(οὐ δήτ' ἄσημος αὐτὸς, ἀλλὰ πανταχοῦ
ἔντιμος ἀνθρώποισι,) καὶ μάχης χαρᾶς
ἐγευσάμην κτύπου τε σὺν παραστάταις
ἐν πλάξι μάκραις Ιλίου διηνέμοις.
καὶ ταῦτ ̓ ἔσειδον, αὐτὸς ὢν πάντων μέρος.
ἀλλ' ὡς θύρα τις τοὐξεπίστασθαι πέλει,
δι' ἧς βρότοισι γαῖαν ἄστειπτον πάρα
βλέπειν, ἀπ ̓ ὀμμάτων δε προστείχοντί μοι
φθίνει τὸ φάσμα τὸν δι' αἰῶνος χρόνον.
ἢ κάρτ' ἄτερπες ἐστ ̓ ἐπ' ἐξειργασμένοις
ἀνιέναι τε, χώς μελαμπαγὲς ξίφος

1. Asch. Αgam. 1398.

To rust unburnish'd, not to shine in use!

As tho' to breathe were life. Life piled on life
Were all too little, and of one to me

Little remains: but every hour is saved
From that eternal silence, something more,

A bringer of new things; and vile it were
For some three suns to store and hoard myself,
And this gray spirit yearning in desire
To follow knowledge like a sinking star,
Beyond the utmost bound of human thought.
This is my son, mine own Telemachus,
To whom I leave the sceptre and the isle—
Well-loved of me, discerning to fulfil
This labour, by slow prudence to make mild
A rugged people, and thro' soft degrees
Subdue them to the useful and the good.
Most blameless is he, centred in the sphere

Of common duties, decent not to fail
In offices of tenderness, and pay

Meet adoration to my household gods,

When I am gone. He works his work, I mine.

2

μένειν ἀχρεῖον, μήδε λάμπεσθαι τριβή, ὥσπερ βρότοισι δὴ βίου πεφυκότος τοῦ πνεῖν· ἐμοὶ δ ̓ εἰ μυρίους θέος νέμοι βίους διαζῆν, οὐκ ἂν ἀρκούντως ἔχοι. ἑνὸς δ' ὑπάρχει τοῦδε μοι σμικρὸν μέρος. ἀλλ' ἓν γὰρ ἦμαρ, εἴ τι καὶ προσγίγνεται, πρὶν ἐγκαλύψαι τοὐμὸν αἰανῆ σκότον, κέρδος νέμοιμ' ἄν, καινὰ πρόσφερον καλὰ· αἴσχρον δ' ἂν εἴη τρεῖς ἐς ἡλίου στροφάς ἀνείμενον με πάντ ̓ ἀφειδῆσαι πόνων· ἢ γὰρ γέρων μοι θύμος ἱμείρει ποθῶν σοφίαν διώκειν, δύντος ἄστερος δίκην, μάθος τε μεῖζον ἢ κατ ̓ ἀνθρώπους φρονεῖν. ὅδ' ἐστι τοὔμον σπέρμα, κοὐκ ἀλλῶς ἐρῶ, Τηλέμαχος, ἁμῆς καρδίας τὰ φίλτατα, ᾧ τήνδε νῆσον καὶ θρόνους ἐφίεμαι, αὐτὸς γὰρ εὖ κάτοιδε σὺν μάκρῳ χρόνῳ τελεῖν τόδ' ἔργον, ἡμερώμενον τίθεις ἀνήμερον σπουδαῖσιν εὐβούλοις γένος, καὶ μηχαναῖσι πρευμενῶς θελκτηρίοις κοσμῶν, πρὸς ἀρέτην καὶ τὸ χρήσιμον τρέπειν. καθ' ἡμέραν γὰρ τοῦ βίου τελεῖ χρέος ἄμομφος ἔμπας, κοὔδεν ἐλλείψει τὸ μὴ οὐ ἄλλοις ὑπουργεῖν προσφιλῶς, θέους θ' ὁμοῦ ἐφεστίους τιμαῖσιν, ὡς πρέπει, σέβειν, ἔμου γ' ἄποντος τῷδε μέν μέλει χρέος αὑτοῦ προθύμως ἐκπονεῖν, τοὔμον δ' ἔμοι.

2. Soph. Ant. 414.

1

DE REGIA POTESTATE QUOSNAM HABEAT FINES,

PARTIUM DISSENSIO;

EX HUMIO RERUM GESTARUM SCRIPTORE.

Latine Redditum

AUCTORE

FRANCISCO DE PARAVICINI.

« AnteriorContinuar »