rio, ni consideracion à privilegios. ni patrimonialidades, con lo que desaparecieron los semilleros de pleitos é indisciplina, que tanto deploraron los antiguos Prelados de esta iglesia. Los arciprestazgos en que se dividió la diócesis, desde 1852, fueron, Agreda, Ateca, Borja, Calatayud y Tarazona. SR. DON COSME MARRODAN 'Y RUBIO. Nació en Tudelilla, diócesis de Calahorra, el año 1802, y fué cura de Viguera, en la misma diócesis, cuyo curato ganó en conucrso. Graduado de Licenciado en teologia y cánones, hizo oposicion á prebendas de varias catedrales, y en 1854 fué agraciado con la Lectoral de Tudela. El señor Azpeitia, que se hallaba gravemente indispuesto, le nombró algun tiempo despues Gobernador eclesiástico, y á su fallecimiento el Cabildo le eligió para Vicario capitular en 1844. A pesar de haber sido nombrado por S. M. canónigo de Zaragoza, continuó desempeñando aquel cargo, con autorizacion de ambas potestades, hasta que S. M. tuvo á bien presentarle para el obispado de Tarazona, en 28 de Agosto de 1857. Fué preconizado por S. S. en 21 de Diciembre, y consagrado en la catedral de Pamplona, en 21 de Marzo del año siguiente. Tomó posesion de la sede el dia 17 de dicho mes y en 27 del mismo hizo el ingreso en ella. La Santa Sede tuvo á bien disponer que siguiera rigiendo la diócesis de Tudela como administrador apostólico, en cuyo gobierno continúa en 1865. Como la España Sagrada no tiene costumbre de citar hechos de los Prelados durante su vida, nada se dice acerca de los del Excmo. é Illmo. señor Marrodan. I. Sancti Gaudiosi vita, himnus et responsoria. Ex Breviario Tyrasonensi typis excusso anno 1541. Gaudiosus natione Hispanus ex provintia Tarraconensi patrem habuit Yuntam (1) qui inter Theodorici Gothorum Regis familiares magnus habebatur, eyusque conjux Neumacia non minori nobilitate clarebat. Qui quidem conjuges aliquamdiu in conjugio viventes tandem pro desideratae prolis ortu plurimum gavisi, Gaudiosum illi in sacri fontis regeneratione nomen imposuerunt. Cupientesque (cum vere nobilis sit quem nobilitat sua virtus) ut ipse generis sui nobilitatem virtutibus exornaret jam ablactatum puerum, veluti alterum Samuelem, tradiderunt Beato Victoriano educandum in monasterio Asanii; erat enim ea tempestate Victorianus in omni virtutum genere præclarus. Qui susceptum puerum summa diligentia tam verbo quam exemplo in Divinis rebus instruxit, curans præcipue ut mundanas pompas et carnalia delectamenta pro nihilo duceret. Ille vero præceptoris non segnis imitator ecclesiae Tyrasonensis præsul efficitur. Qui, ut lucerna super candelabrum posita, eo clarius lucebat, quo tunc Ecclesia Dei arriano dogmate ita tenebresceret ut vir fortissimus quisque catholicum se fateri non timeret (2). Hic tamen videns Joannem Papam, Symachum patritium, Boetium poetam, aliosque plurimos ob fidei catholicae defensionem illis temporibus ab arrianis occisos a veritatis praedicatione non potuit cohiberi; cupiens et ipse pro Christo vitam finire si casus evenisset. Tandem annis plenus et meritis, monasterium in quo educatus fuerat visitaturus in loco Descoroni (3) qui ei paterni juris fuerat, morbo gravatur; ubi non multis post diebus, sumptis Ecclesiae Sacramentis, circunstantibus viris religio (1) In aliis Guntham. (2) Forsan in antiquis et manuscriptis «se fateri non non limeret» diceretur. (3) De Scoroni vel d'Escoron. sis obdormivit in Domino, tertio nonas Novembris: sepultus ibidem in æde Divæ Virgini sacra, juxta altare. Et transactis aliquod annorum circulis, propter miraculorum frequentiam, translatum est corpus ejus ad dictum monasterium Assanii, associatumque corpori Divi Victoriani, ut qui simul vixerant simul etiam quiescerent. Floruit circa annum Domini quingentessimum XXX (1). Notandum quod licet Stus. Gaudiosus habeat octavam non tamen fit comm. de eo usque ad peractam octavam Omnium Sanctorum. HIMNUS (2). Regi Regum summo tripudio Canat Deo vox sensus ratio RESPONS. Nutu Sancti Victoriani sumpsit Pontifitium. Pro quo reddit grates Deo plebs Tirasonensium. (1) In litteris rubris quae sequuntur. (5) Hæc prossa in Breviariis excusis non habetur, legitur tamen in manus criptis, et eam evulgavit P. Argaez, folio 113. Cui Christus praebuit maximum solatium. Gaudiose gaudium impetra coelestium. ✰ Doctor et Discipulis sit pro nobis baiulus apud Deum. Præs. Gaudiose, etc. ORATIO. Deus qui es Sanctorum tuorum splendor mirabilis, quique hunc diem Beati Gaudiosi Confessoris tui atque Pontificis festivitate consecrasti da Ecclesiae tuae de eyus celebritate gaudere ut apud misericordiam tuam exemplis ejus protegamur et meritis. Per Dominum, etc. II. Inscriptio in sepulcro Sancti Gaudiosi super corpus eyus reperta. Ex narratione P. Greg Argaez, fól. 104 et 111 (4). In nomine Domini Jesu Christi. Hoc loculo clauduntur ossa Gloriossi Gaudiosi Episcopi, cuyus spiritus in mansionibus Summi Patris foeliciter spatiatur. Hic genere Iberus nobilissimo Patre Yunta nomine progenitus, qui fuit Theodorici Regis spactarius (sic) non minus etiam illustri matre procreatus, Neumacia nomine, ab eisdem parentibus Beato Victoriano infra annos pueritiæ docendus est traditus. Post multa temporum spatia causa visendæ matris ad patrios lares divertens incumbente ægritudine diem clausit extremum VI Kal. Novembris sepultusque est in ecclesia Beatæ Mariae in proprio prædiolo quod Scurubis nominatur. (2) Quando hæc inscriptio detecta fuerit non dicitur. Argaez, qui eam mutilam et bipartitam evulgavit, in pergameno scriptam et supra corpus Divi Gaudiosi repertam asserit. III. Vita Sancti Prudentii. Ex lectione 3. Breviarii Tyrasonensis typis excusso. Prudentius Episcopus Confessor et poeta ex Cantabria Citerioris Hispaniae provintia, villa quadam Armentia oriundus, a parentibus prudentibus et nobilibus et catholicis; ab ineunte ætate litteris est imbutus. Qui annos natus quindecim, domo patria, cognationeque relictis, nec aliquo humano fretus viatico abiens, cuidam heremitae Saturio, virtute insigni, per septem annos coniunctus est. A quo divina favente gratia perfecte fidem edoctus, Calagurram adiit ubi plurimos adhuc idololatriæ deditos ad fidem convertit. Ad quos plenius instruendos multo tempore ibi moram traxit; donec ipsius sanctimoniae fama volante, hinc atque illinc diversis languoribus cruciati ab eo sanandi concurrerent. Et quia tam præclaris virtutum operibus non deerat laus humana (quam fugiendam Evangelio docente didicerat) Tirasonam secessit. Ubi diu cum subsacristis degens, primo in sacristam, deinde propter morum probitatem et vitæ integritatem in archidiaconum electus est. Quod munus viriliter exercendo et nullum pietatis opus omittendo, ita omnibus fuit amabilis, ut defuncto ejusdem sedis episcopo, una omnium voce datus sit ipse succesor. Dicebant enim Cathedram episcopalem Prudentius suscipiat, quia omnium nostrum pater est, consolatio infirmorum et refectio pauperum. Episcopus igitur effectus maiori diligentia curabat nequid quod bonum pastorem deceret negligeretur. Præcipua tamen illi cura fuit de componenda pace, apostolicæ doctrinæ non ignaro, Pacem habete et Deus dilectionis et pacis erit vobiscum. Orta itaque inter Episcopum Oxomensem et ipsius Clerum gravi discordia, omnes ultro Prudentium sibi judicem elegerunt, ejus sententiam omnino servaturi, Accersitus vero Prudentius, quidquid pacis inimicus odii seminaverat Deo juvante penitus diluit. Et post triduum luce sequenti Tirasonam reversurus infirmitate gravatus, et paulo post suma humilitate et devotione sumptis sacrosanctis, virtutibus et miraculis clarus, nonullisque opusculis in Dei laudem et Ecclesiae stabilimentum editis, obdormivit in Dño. Et certantibus clericis ubi corpus sepeliretur, visum est illud imponere iumento cui vivus insidere |