VIRGIL, ENEID, VII. 323-372. HÆC ubi dicta dedit, terras horrenda petivit. Hanc operam, ne noster honos, infractave cedat Tu potes unanimos armare in prælia fratres IDEM GRÆCE REDDITUM. Τοιαῦτα δ ̓ εἰποῦσ ̓ ἐς πέδον σεμνὴ χθονὸς Ηρα προσέπτη, κακ μελαμβαθούς δόμου δεινῶν ἀδελφῶν λυγρὸν ̓Αληκτους καλεῖ Ἐρεβόθεν εἶδος, ή μάλιστα προσφιλὴς Ἔρις, Δόλος τε, κασεβὴς Πονηρία, στυγνός τε Πόλεμος· καὐτὸς ἐχθαίρει πατὴρ Πλούτων νιν, ἐχθαίρουσι δ' αἱ κάσεις τέρας ἄβυσσ ̓ ἔχουσαι χάσματ', ἐς τόσας τρέπει δεινῶς ἑαυτὴν σχημάτων μεταλλαγάς, τόσαις τ ̓ ἐχίδναις βλαστάνει μέλαν κάρα. Θήγουσα δ' Ἥρα τοῖσδέ νιν] φωνεῖ λόγοις· Ὦ θρέμμα Νυκτός, ὦ κόρη, σπουδὴν ἐμοὶ τὴν σὴν δὸς αὐτῆς καὶ πόνους τούτους, ἐμὸν ὡς μήποτ' ἀξίωμα, μήτ' εὐδοξία πέσῃ καταῤῥηχθεῖσα, μήτε πως γάμοις σαίνωσι Τρῶες τὸν Λάτινον εὐμενῆ, μήτε στρατεύειν Ιταλον εἰς πέδον παρῇ. Σὺ τοὺς ὁμοίους σπλάγχνα συμβάλλειν μάχῃ οἵα τ ̓ ἀδελφοὺς, καὶ δόμους καταστρέφειν ἔχθρα· σὺ πληγάς τ' ὀλεθρίας τε λαμπάδας φέρεις ἐπ' οἴκους· σοὶ μέν ἐστι μυρία βλαβῆς ὀνόματα, μυρίαι τ ̓ ἐπιστροφαί. τοίγαρ πυκνῶς βούλευσον, εἰρήνην τ' ἐμοί διάλυε τήνδε συντεταγμένην, κακόν 1 Soph. Ajax, 73. Αίαντα φωνῶ. Arma velit poscatque simul, rapiatque juventus. Principio Latium et Laurentis tecta tyranni Celsa petit, tacitumque obsedit limen Amatæ : Quam super adventu Teucrum, Turnique hymenæis, Volvitur attactu nullo, fallitque furentem, Aurum ingens coluber; fit longæ tænia vittæ, Mollius, et solito matrum de more, locuta est, Multa super natâ lacrymans, Phrygiisque hymenæis ; Exulibusne datur ducenda Lavinia Teucris, σπείρασα πολέμου σπέρμα, καὶ λελιμμένοι ἥλικες ἅμ ̓ ἐξαιτῶσιν, αἱρῶνται θ' ὅπλα. Λάτιον δὲ πρῶτα Γοργονείοισιν πέδον χρανθεῖσα φαρμάκοισιν ̓Αληκτὼ τάχα Λαυρεντίου τ ̓ ἐσῆλθε βασίλεως δόμον, ἕστηκέ τ', αὐτῆς ἡσυχοῖς προσημένη βάθροις ̓Αμάτης, ἣν ἐπηλύδων ὕπερ Τρώων ἐκίνουν καὶ γάμων Τούρνου χάριν μελέται χόλος τε ζωπυρουμένην κέαρ. καὐτῇ κυανέων ἐκ τριχῶν ὄφιν θεὰ λαβοῦσ ̓ ἐφῆκε, καρδίας τ ̓ ἐν ἐσχάτοις μύχοις ἔκρυψε, θεομανὴς ὅπως δόμους πάντως πανωλεῖς τῷδ ̓ ἀναστρέφοι τέρα. ὁ δ ̓ ἔνδον ἕρπει, στηθέων μέσος πεσὼν λείων στολῆς τ ̓ ἄψαυστος, ἐν δὲ πνεῖ, λαθὼν μάργουσαν ὀργῇ, τὴν δρακοντείαν φρεσὶ ψυχήν· ἑλικτὸν γὰρ δράκων χρυσήλατον γεγὼς δέραιον, ἀλλότ ̓ αὖ καλὸν μίτρας ἄνδημα, χαίτης δεσμὸς εὐπλέκτου, πτυχαῖς σφαλεραῖς πλανᾶται γυῖα· χως πρώτη νόσος ἐφεῖρπεν ὑγρῷ καὶ φρενῶν ἀνθήψατο ἴῳ, δι ̓ ὀστῶν πῦρ βαλοῦσα δυσμενές, οὔπω δὲ θυμὸς ᾔσθετ ̓ ἐν στήθει φλογὸς ὅλῳ χυθείσης, στόματι μειλιχωτέρῳ, φίλης θυγατρὸς πολλὰ καὶ γάμων ὕπερ Φρυγίων στένουσα, μητρὸς εὐμενεῖ τρόπῳ τοιαῦτ ̓ ἔλεξε. Μῶν γὰρ ἐκδώσεις, πατέρ, ξένοις ἄγεσθαι Τρωικοῖς Λαβινίαν, 1 Cf. Soph. Edip. Τyr. 969. άψαυστος ἔγχους. O genitor? nec te miseret natæque tuique? Nec matris miseret, quam primo Aquilone relinquet Perfidus, alta petens, subductâ virgine, prædo? At non sic Phrygius penetrat Lacedæmona pastor, Si gener externâ petitur de gente Latinis, Et Turno, si prima domûs repetatur origo, |