QVAE celebro meliore nitent signata lapillo In solio Regina sedet iuvenilis avito, Signat honos frontem, componit membra venustas, B Provida ne fasces et avitam nacta coronam Sorte minor magna regia nympha foret. Sic viguit, sic culta fuit, sic crevit in annos; Edita sic miris formaqve mensqve modis. Dulce decus patriae, Virgo, rosa sacra, virebas; Laeserat et tenerum nulla procella caput: Brachia te circum qvercus nativa tetendit, Quercus, amor superi dictaqve cura Dei. Salve lux populo praesens, Victoria salve; Cognatum patriae nunc qvoqve nomen habes. Per tua coniurat, veluti per foedera, regnum Nomina; vox turbam, vox tenet una duces. Immemores belli veteris paullisper et irae Insolitam iungunt ignis et unda fidem. Altera qvod censent, ultro pars altera censent; Raucaqve verboso Curia Marte vacat. Te proceres alti, te plebs adversa salutat, Divitibus carum pauperibusqve caput. Tota suae faciem cognoverat Anglia natae, Spesqve vel in cunis curaqve gentis eras: In gremio populi vivit tua semper imago, Qvemqve dedit praesens forma, calescit amor. Sol veluti terris, eqvitat qvocumqve, vigorem Spargit ab aethereis laetitiamqve rotis: Sic qvoqve, qvos visit, regina beaverat agros, Passaqve formosum sunt loca mile iubar. Ars neglecta diu venientem agnovit amicam, Et fuit in pretio, sordidus ante, labor: Spretaqve patronam facilem doctrina recepit, Ausaqve despectum tollere Musa caput. Illius et nostram penetravit gratia sedem, Pressaqve regali regia tecta pede. Personuit, memini, et semper meminisse iuvabit, Personuit lacto rusqve forumqve sono; Conscia laetantes vidit Sabrina catervas, O ter fausta tua, Virgo formosa, corona! Non feret arx tantam, non feret ensis, opem, Qvid loqvor? O careat, qvantum licet, illa dolore, O videat placidos et sine nube dies. Laeta sit in praesens, sed non incauta futuri; Dum fruitur vita, sit qvoqve docta mori. Sic, ubi mortalem deponet fronte corollam, Cinget honoratum dia corona caput. E. S. F. My Native Stream. Pure stream, in whose transparent wave A charming maze thy waters make, Still on thy banks, so gaily green, And hearts resolved, and hands prepared, SMOLLETT. Melody. How dear to me the hour when daylight dies, For then sweet dreams of other days arise, And as I watch the line of light that plays Along the smooth wave toward the burning west, I long to tread that golden path of rays, And think 'twould lead to some bright isle of rest. MOORE. |