1

frangeretur, hoc nobis respondendum videtur. Quoniam ille vulneratus postmodum, ut fertis, convaluit, & post dies non mulB tos in languorem recidens, defunctus est; rem quidem dubiam certa determinare sententia minime possumus. Ambiguum namque videtur, utrum ex occasione vulneris, aut ex incuria, aut ex alio aliquo, ut assolet, accidenti recidivus eum languor oppresserit. Verum quoniam Beati Augustini, & aliorum Doctorum consilia nos edocent talia incerta in meliorem semper partem interpretari debere; de confidentia Dei, cujus misericordia melior est super vitas, præsumentes, hunc bonæ indolis juvenem laudamus in Ecclesia Dei ad minores gra dus posse provehi. Si vero laudabilis vita & honesta morum conversatio cum ætate proficiens, ipsum canonico tempore acceptabilem commendaverit, sacros nihilominus gradus mediante Dei gratia sortiri poterit.

Ollegarius Archiepiscopus subscripsi.

Raymundus Dei gratia Ausonensis Episcopus.

B. MIRONIS, CANONICI REGULARIS
S. Augustini, in Conventu S. Joannis
Rivipullensis

Nunc primum edita.

IN Paræcia Tagameni fuit natus ex Christianis & piis parenti

bus Miro. Ab adolescentią litterarum studiis oblatus, brevi tempore multum in illis profecit; sed cum multis in libris vanitatem mundi periculosam juvenibus cerneret, ad sacerdotium curavit ascendere: qui in officio cum ad Dei laudes profecisset, damna mundi magis præ oculis habens, ea curavit fuTom. XXVIII.

Qq

gare, quod cum diu, noctuque meditaret, & magis periculosum mundi cursum agnosceret, constituit mundana laquea declinare: cumque vidisset sacerdotale officium magnum esse, & per otium valde periclitari, muridum fugiens, Pirinæum, ut Éremiticam, vel Coenobiticam vitam deligeret, contendit. Cumque Monasterium Rivipullense intrasset, & cum aliquot Sanctis viris de proposito suo sermonem habuisset, magis quietam illam vitam fere cælestem desideravit. Cumque aliquot dies cum illis Sanctis Patribus esset conversatus, ad illo Monasterio per ripam Ticerencem deserta & inculta loca desideravit peragrare. Cumque cœlestibus meditationibus intentus per ripam illam stitisset, & fere unam leucadem deambulasset, nocte in solitudine illa quievit circa quoddam Oratorium Beatæ Mariæ dicatum,& intus amona illius rivi prata ad auroram aves melitos cantus tonantes audiens, dicebat: Quis dabit mihi in hac solitudine commorari? O mundus, quis te non' odit? affligis enim in possessione, possidentes stragulas. Nonne consonantia hæc inanimatorum carpit dissonantiam te possidentium? Quis melodiam avium harum composuit nisi supernus Gubernator? Quis dabit mihi ad horum animalium imitationem mearum potentiarum organa concordare, Quæ melodia interior formatur virtutum punctis! Ubi, dilecte mi, vis me nidulum meum fabricare, ut mundo valedicam ? Tunc surgens sanctus juvenis vidit inter nemores, prata, inter duos rivos, Ecclesjam quandam sumptuoso modo constructam, in cujus, prospectu præ loci jucunditate, & arborum varietate, cognovit magna affectum fuisse lætitia; sed erat alia interior ex loci spiritualis amoenitate causata. Tunc cursu veloci accessit ad Ecclesiam & omnem loci positionem attente prospiciens, videns ad dexteram suam Pirinei altitudinem, montesque paulatim conscendentes, quousque ad altitudinem ascendatur, variis arboribus consitos, inter montium angustías nemorosas valles, cujus fontes inter rupes stillatas hinc inde -rivulos varios protendebant, mons vero in illios'altitudine variis -distinguebatur coloribus, ut coelorum fundamenta in illorum asperitate depingerent, ex lapide ènim jaspide & porfido omnis naturalis montis structura erat, mons vero cum in altum ele-¡varetur murus; erat contra Aquilonem,&sic gloriosus ut Li

banus apparebat. Ad Austrum non tantum elevabantur montes, ne impedirent Solis ortum, sed tantis componebantur arboribus, ut viderentur manu Artificis esse fabricatos. Aperti erant ad exit tum Monasterii, & vallem componebant irriguam, mons vero finem dans valli, nec in altitudine terribilis, nec præ asperitate invius apparet: arbores vero, quibus natura montem induerat, aliqui silvestres aperibus victum præbentes, aliqui ad culturam apti ad esum à natura dati, montes vero usque ad Monasterium vallem nemorosam componebant, dum inter densas arbores avibus nidos parabant, cælum in se depingebant: prout vero ad Orientem & Occidentem situm erat Monasterium, vallis ad Occidentem ad tria dilatabatur milliaria, sex vero versus Orientem, tam variis arboribus planitie vallis composita, ut euntibus & redeuntibus maximum prætenderent solamen.

Sic considerans attente positionem loci ad Monasterium per, venit, & ingressus portam Ecclesiæ, quæ respicit ad Austrum, invenit senem quendam ostiarium, qui salutavit eum. Cui Miro ait: Quæ est hæc Ecclesia, Pater mi, &, qui in ea vivunt? Cui senex: Annuntiabo tibi, dilecte fili. In hoc Monasterio monasticam ducunt vitam Religiosi quidam Canonici Ordinis Sancti Patris Augustini, in hoc Eremo solitariam vitam degunt, qui valedixerunt mundo, hic omnia mundialia postponentes serviunt Deo. Intrabis, quæso, Ecclesiam, & post orationem reficies corpus tuum, quia mihi videtur lassum ex via. Intravit Miro Ecclesiam, quam cum ad similitudinem crucis vidisset structam, lætatus est valde, & dixit seni: Foelices, qui in tam sancto loco habitatis, in quo adhuc mortua ædificia olent sanctitatem: & ingressus Ecclesiam oravit, & magnam & devotam orationem faciens, lætabatur senex. Postea intrarunt Conventum per claustri portam, ad cujus latus sita erat Imago Beatæ Mariæ, in cujus visu lætatus est Miro. Cui senex: Quale gaudium tibi est, Miro frater? Qui dixit: Vidi sanctam hanc Imaginem, quæ me maxime delectavit. Bene delectatus es, Miro frater, quia Imago hæc est speciei illius, quæ dixit uni ex nostris fratribus: Fili, ego ostiaria sum Ecclesiæ, videte, ut bene ambuletis, quia undequaque vos respicio, si bene ambulaveritis, vobiscum erò, nec timeatis in tempore persecutionis. Sed veni,

་

1

frater Miro, & alteram tibi ostendam admirabilem Imaginem, quam semper habuimus propitiam. Et adduxit eum iterum intus Ecclesiam, & in quodam Altari marmoreo ostendit Imaginem perpulchram, de qua multa narravit senex Mironi. Et dixit: Tot: sunt beneficia nobis collata ab hac Imagine, ut ei ad auroram Missam dicamus, & semper dicitur ab his, qui per multa tempora Ecclesiæ inservierunt, in remunerationem operum, & ut nullus ab hac sacernatur gloria; ibi vero post Primam de more Officium Beatæ Mariæ decantamus, & nunquam à tam pia devotione cessamus. Et dico tibi, quod aliquando ab hac devotione cessarunt, & multa mala cessantes invenerunt: sic semper Missam de Beata Maria cantamus, & Novitios ad Virginis Sanctissimæ devotionem instruimus. Postea vero venerunt iterum ad claustra Conventus, & inde ad portam claustri & Conventus, & cum vellet eum adducere ut reficeretur, dixit: Non, sed videam Patrem Abbatem, & me hujus sanctæ Religionis Toga induat. Et illico intrantes ad Abbatem de suo sancto proposito eum certiorem fecit. Cui Abbas: Manebis nobiscum, & si hæc est Domini voluntas, sic fiat. Postea ad domum infirmorum visitandam voluit ire, quam optime constructam cum vidisset, laudavit Religiosorum charitatem: respiciebat enim ad campum per occidentem, & Ecclesiam ædificatam ad laudem Sancti Michaelis, & habebat portam ad ipsam domum infirmorum, & duas fenestras, unam ad latus Altaris, per quam audiebant Sacra. Cumque aliquot dies apud eos mansisset, & suæ humilitatis speciem declarasset, receptus fuit magna omnium fratrum alacritate ad eorum societatem: qui tanta humilitate transegit probationis annum, ut magnam dederit speciem futuræ sanctitatis.

Profesione emissa, cœpit omnium virtutum incitator existere, honores Monasterii renuens (omni enim dignitate se judicavit indignum) ad chorum in medio noctis silencio operiebatur adventum primus, seu inter primos, fratres sua devotione ad divinam contemplationem movens, eo enim fervore, quo incoeperat, perseveravit, proficiens semper in novæ sanctitatis fructus. Si quos videret fratres tepescere à santo proposito, admirandis verbis in Dei.camore consolidabat. Considerate,

,

fratres, ajebat, quia omnia hujus Eremi ad santitatem movent: S hæc insensibilia semper in eodem statu permanere vidistis, si 7 ergo inanimata hæc, & vita rationali carentia, sic indesinen[ ter mandata Dei custodiunt, quomodo nos qui observatores divinorum sumus, illa violamus? Quid enim nomen Canonici, nisi ab observatione dicatur? Nonne dicit Dominus: Si audieritis me, bona terræ comedetis? Terrena hæc mala, si à malis utantur, bonitas enim, vel harum rerum malitia, à bono vel malo usu pensatur. Omnia hæc bona in bonis, mala in malis.. Nonne vos harum rerum visus, & appetitus in malum pravocat? Quare vos adhuc & in Monasterio mali, nisi quia & vos mali estis? Quæso vos fratres charissimi, veram castam voluntatem in solum Deum discatis: applicate, & experietis veritatem hanc, & vera bonitas, non apparens vestram alliciet voluntatem. Monasterium justis Paradisus est; invitis infernalis carcer. Gustate & videte, quoniam suavis est Dominus. Bonus omnibus invocantibus eum. Sic Miro in proximis plantabat devotionis germina. Si quos videret otiosos, quid, fratres, cogitatis, dicebat? Nolite fieri diaboli tributarii: qui otiosus est magnum Satanæ exsolvit tributum. Videte ne contemnatis talentum à Domino tributum. Qui in otio est, contemptor divinorum bonorum est. Tortoribus traditus fuit, qui in meliorandis divinis bonis otiosus fuit. Quid enim, quod multi nihil aut parum in divinis misericordiis proficiunt, nisi quia bona sunt laborantium, & non otiosorum? Multos vidistis in Monasterio degentes, de quibus in hora mortis, nec boni, nec mali aliquid intellexistis. In Choro, & in Refectorio psallentes audistis: Væ illis! quia à divina misericordia non fuerunt admissi: quia nihil est in Choro psallere, nisi & extra didicerint otium vitare. Isti labia ad Dei laudes ad Religionem detulerunt, quia qui extra Chorum nescit laborare, in eo affectum ad Deum nescivit dirigere. Status, fratres, Clericalis facilime in otium distenditur, quia aliorum opera ad eorum victum ordinatur: quod cum intendissent Patres nostri, Apostolicam desiderantes vitam, Clericalem statum ad altiorem sublevarunt, in eo Monasticam quærentes vitam, ut cum Monachus à Choro extra Chorum distrahitur, per interdum Deus intendatur, nec cesset ab activa